quote:
10 jaar na de dood van Diana
08/08/2007 10:00
Op 31 augustus 1997 stierf prinses Diana, maar ze is al die tijd nooit echt doodgegaan. Boeken, films, herdenkingen en tentoonstellingen bleven aandacht vragen voor de prinses. En tien jaar na haar verscheiden is ze zo goed als overál.
Maar wie was ze echt? Ironisch genoeg komt de officiële herinneringstentoonstelling in Kensington Palace, waar ze sinds haar scheiding van tafel en bed woonde, er het dichtst bij. (Al even opvallend: elke verwijzing naar prins Charles, de man met wie ze officieel vijftien jaar getrouwd was, ontbreekt.) Diana wordt er voorgesteld in verschillende rollen: prinses, moeder, mode-icoon, vrouw van de humanitaire acties.
Dat was ze allemaal. En meer.
Ze was Lady Di, geboren in een van de oudste en rijkste Britse families. Ze was de Princess of Wales, getrouwd met kroonprins Charles. Ze was moeder van de prinsen William en Harry. Ze was - tenminste in de laatste jaren van haar leven - een van de best geklede vrouwen ter wereld, die de trend zette voor kapsels en hoeden. Ze was een wereldster. De meest gefotografeerde vrouw ter wereld. Ze was een gepassioneerde en onvermoeibare promotor van humanitaire acties, en zette daarmee de trend voor allerlei sterren die nu als wilde weldoeners de aardbol afstruinen.
Het moet gezegd: haar acties voor aidspatiënten doorbraken in het Verenigd Koninkrijk voorgoed het taboe dat aids gelijk is aan de builenpest. Haar vriendschap met notoire homoseksuelen ruimde meer vooroordelen op dan gelijk welke campagne. En de beroemde beelden van Diana die door een mijnenveld wandelt, duwden - na jarenlange acties van het Internationale Rode Kruis en Handicap International - het wereldwijde verbod op landmijnen door de strot van de Verenigde Naties.
Haar acties zorgden voor allerlei bijnamen. Ze werd de derde grootste Britse figuur aller tijden, nog voor mensen als William Shakespeare en Charles Darwin. Voor een Angolees kind dat ze bezocht, was ze een 'engel'. Prins Charles smaalde dat ze poseerde als 'Diana de Martelares', voor Sir Elton John was ze 'England's Rose' en na haar dood kroonde de kersverse premier Tony Blair haar definitief tot 'prinses van het volk'. Beter dan 'koningin der harten', de titel die ze zelf zo graag had gewild toen de echte kroon haar door de echtscheiding was ontsnapt.
Popsterren en idolen
Maar Diana was ook een eersteklas manipulator, slachtoffer en tiran in één, een helleveeg zowel als een engel van liefdadigheid, een trouwe vriendin en een verschrikkelijke vijand. Slechts twee mensen ontsnapten aan haar wraak en woede: haar twee zonen, William en Harry. Haar agenda werd opgebouwd rond hun vakanties en schoolfeesten. Ze nam hen mee op officiële reizen, wat nooit was vertoond maar wat haar een enorme populariteit bezorgde.
Die populariteit zorgde ervoor dat haar álles werd vergeven. Haar minnaars en haar geldsmijterij, haar hysterische buien en haar spelletjes met de pers. Alles.
En ook de tijdgeest speelde mee. Het Verenigd Koninkrijk was veranderd. De tijd waarin gewone mensen met diepe bewondering opkeken naar beminnelijke aristocratische dilettanten was voorbij. Die verkochten trouwens hun landgoederen voor lintbebouwing of schakelden de National Trust in om hun kastelen te onderhouden.
Het was de tijd waarin de koninklijke familie plots belastingen moest gaan betalen, waarin een Hogerhuis vol adel ter discussie werd gesteld, en waarin popsterren als rolmodel werden opgevoerd. Diana besefte dat alles veel beter dan haar koninklijke schoonfamilie, en zette er ook alles op in. Met de gevolgen van dien.