Bevallingsverhalen deel 6

Mibos, de bevalling was ook een van de redenen waarom ik geen 2de wilde.
Maar ja, die irritannte kriebels kwamen er toch wel dus toch maar besloten om ervoor te gaan met in gedachte dat de 2de meestal makkelijker gaat.

Cattie er is wel een afspraak dat ik bij 38 weken als er is ingedaald een echo krijgt of het niet achterstevoren/ondersteboven/opzijnkopligt (en dan toch met het koppie naar beneden) ligt en als dat wel zo is dan kijken ze bevallende weg nog een keertje en dan wordt het een keizersnede. En inderdaad in mijn dossier is ook een melding gemaakt dat ik niet meer zolang mag tobben als de vorige keer en dat ze (in het dossier) dat ze een indicatiefout hebben gemaakt. Ik ben behandeld (pas uitgekomen) als iemand waarbij de ontsluiting niet vordere (klein detail) ik had volledige ontsluiting. Dus ja er zijn wel een paar punten maar omdat ik lichamelijk nog zo in de soep zit weet ik of wil ik niet nog een mega-aanslag op mijn lichaam plegen.

Ja dat hou ik ook nog ergens in mijn achterhoofd dat een tweede misschien wel makkelijker gaat.

Dat snap ik Mibos, dat je niet weet of je het je lichaam nog een keer aan kunt doen. Maar ik bedoelde te zeggen dat ik merk dat het bij mij geestelijk erg oplucht dat ik weet dat er afspraken zijn gemaakt dat het niet meer zo zal gaan gebeuren zoals de vorige keer.

Pfff wat een bevallingsverhalen... vond de mijne al redelijk heftig maar wil voor geen goud met jullie ruilen. Ik sta wel positief tegen ooit nog een tweede keer bevallen. Zou het dan ook wel graag op de natuurlijke manier doen maar ja daarin heb je soms geen keuze heb ik wel gemerkt.
Maar mocht iemand vraagtekens zetten bij in het ziekenhuis bevallen... mij is het tot de 10cm prima bevallen zou dat gedeelte zo weer over doen, heb thuis totaal niet gemist.
De keizersnede viel mij ook reuze mee alleen het 5 dagen durende ziekenhuis verblijf viel me vies tegen.

Overigens is het goed bepaalde dingen met een gyn door te spreken, omdat bij mij de ontsluiting zo snel ging is dat nu ook in mijn dossier gekomen.
De volgende zou er zo uit kunnen vallen grapte de gyn namelijk ik heb trouwens voor de volgende keer geen keuze tussen thuis of ziekenhuis.... maar eerlijk is eerlijk dat vind ik helemaal niet zo erg.

Tsjee, jellyrose wat een heftig verhaal zeg..
Zo te horen kwamen jou weeen nog sneller dan de mijne (1,5 minuut durend, elke 2 minuten). EN dat was al zo heftig. Ik ben ook voor pijnstilling naar het ziekenhuis gegaan. Alleen ben ik niet aan de pethidine toegekomen, omdat ik toen ze eindelijk kwamen kijken al 8 cm ontsluiting had.
Maar wat jij mee gemaakt hebt, dat was mijn grootste angst qua pijnstilling. Dat je wel half out gaat, maar toch je weeen bewust meemaakt, en dat niet aan de VK duidelijk kunnen maken, omdat je half out bent..

_{Mijn verhaal verschijnt deze week ook nog wel...}

Jeetje Jellyrose wat is dat heftig geweest.
Krijg tranen in mijn ogen bij je verhaal. Hoewel onze bevallingen verschillend zijn herken ik er veel van. Succes met het verwerken ervan.

Na lang wachten, en flink wat keren herschrijven, is hier mijn verhaal van de bevalling en de eerste dagen erna...


Donderdag ochtend eerst naar de VK geweest. Frutsel was nog steeds niet ingedaald. Maar heb het strippen geweigerd, aangezien overtijd raken een familiekwaal is.. Laat de natuur zijn gang maar gaan. Toch de afspraak gemaakt om in ieder geval maandag een inwendig onderzoek te doen. En dan woensdag weer naar de VK, en donderdag naar de Gyn.. Plan van aanpak lag dus klaar..

Dezelfde donderdagmiddag was _Flash_ mooi vroeg thuis. En omdat we nog wat kleine boodschapjes hadden, zijn we even samen eropuit gegaan. Even langs de Ikea, de mediamarkt, de prenatal. En daarna nog even naar de mac voor een McChicken.
3 uur later waren we weer thuis.
En eigenlijk heb ik me de hele donderdag fantastisch gevoeld.

Midden in de nacht, half 3, _Flash_ stapt uit bed om naar het toilet te gaan. En ik wordt wakker. Ik merk dat mijn ondergoed doornat is. Maar mijn blaas lekt wel vaker, dus ik schrik niet echt. Als ik een schone wil aantrekken, zie ik wat slijmerig bloed in de vieze. Hmm, er gebeurd blijkbaar toch iets. Zou het vocht dan vruchtwater zijn? Het ruikt naar urine. En als ik naar het toilet ben geweest, komt er ook niet meer vocht. Onze conclusie, mijn blaas was gewoon te vol. En is overstroomt. En dat slijm wijst er hoogstens op dat er in de komende dagen iets gaan gebeuren.

Klaarwakker van de adrenaline loop ik wat rond in huis. Even op fok kijken, even nieuws kijken.. Toch maar weer naar bed. Eerst nog even langs het toilet. En daar vind ik meer rood slijm. Met een maandverbandje maar weer het bed in gedoken. Het is inmiddels wel half 4.
Af en toe voel ik een krampje in mijn buik en/of rug. Zo om de 20 minuten.
Om half 5 maar weer eens naar het toilet. Nog meer slijm. Het wordt steeds meer.
Inmiddels worden de krampen al wat zwaarder en komen ze sneller. Vanaf 6 uur zo rond de 3 a 4 minuten en duren ongeveer een minuut. Maar het is nog niet heel regelmatig. Af en toe is er ook maar 2 minuten en een wee van 20 seconden, soms 5 minuten en een wee van anderhalve minuut.
Om 7 uur besloten om de VK te bellen, omdat de weeen duidelijk blijven. Op dat moment hoor/voel ik mijn vliezen breken. Een plons water en de weeen blijven lekker doorgaan. Helaas was de VK van mijn eigen praktijk ergens anders bezig. Maar er word iemand van een andere praktijk gestuurd.
Om half 8 komt deze aan. Nog steeds die semi-regelmatige weeen om de 3 a 4 minuten. Ze voelt even, en vind 1 a 2 cm ontsluiting. Zij legt alle spullen klaar, maakt het bed gereed. En verteld dat we rond 11 uur maar weer eens met onze eigen VK moeten bellen.
De weeen worden inmiddels steeds heftiger. Meestal buikweeen, soms rugweeen, en soms beide. Rond half 9 begin ik ook moeilijkheden te krijgen met het wegzuchten van de weeen. Wat verschillende houdingen geprobeerd. Een warme douche, maar ik wordt steeds duizelig en wit voor mijn ogen. De weeen komen soms om de 2 minuten, en duren een dikke minuut. Dus er is ook te weinig tijd om te herstellen. Elke wee raak ik iets verder weg. Dus om 9 uur de VK maar weer gebeld.
Er komt iemand van onze eigen praktijk rond half 10, het is wel de vakantiekracht, dus geen bekend gezicht. Bij het toucheren blijk ik op 3 a 4 cm te zitten. Precies die 1 cm per uur van het boekje. Ze probeert me door de weeen te helpen. Maar ik blijf duizelig worden. De VK denkt dat ik bijna aan het hyperventileren ben. Ze vraagt wat ik wil. Het antwoord is simpel. Naar het ziekenhuis voor pijnstilling.
Rond 10.15 uur vertrekken we richting ziekenhuis. Onderweg ook nog last van de weeen. Maar gelukkig is het niet ver rijden. In de hal van het ziekenhuis en bij de balie van de verloskamers ook nog twee keer een wee opgevangen.
Er wordt een kamer voor me geregeld en daar moeten we maar even wachten tot er iemand komt. Ze waren even bezig met een spoedgeval.
Daar lig je dan. Duizelig van de weeen, die je maar net op kunt vangen. Aan de apparatuur, en je ziet de weeen elke keer iets sterker worden. Maar de hartslag van de kleine is in ieder geval goed. Tussen de weeen door viel ik bijna steeds in slaap, maar na 20 seconden begon de volgende wee alweer..
Rond 11 uur stuur ik _Flash_ naar de gang. Er komt iemand aan wordt gezegd, maar inmiddels houd ik het niet meer. Na _Flash_ nog 2 keer naar de gang gestuurd te hebben, komt er rond 11.15 iemand aan. Deze toucheert even, en verteld me dat ik al 8 cm ontsluiting heb. Voor pijnstilling is dus geen tijd meer, zeker niet gezien de vaart waarmee het nu gaat. In anderhalf uur 4 a 5 cm erbij.. Dus die weeenstorm is toch ergens goed voor geweest.
Rond half 12 komen er ook al persweeen mee. Ik moet ze proberen weg te puffen tot er volledige ontsluiting is en alle spullen klaar staan. Dit duurt nog even. Vanaf 10 voor 12 mag ik gaan meepersen. Eindelijk verlost van de ontsluitingsweeen, en nu alleen nog maar persweeen. Die laatste zijn welkom, eindelijk echt actie! Ik was klaarwakker en had geen last meer van het hyperventileren.
Na een kwartiertje roept de ziekenhuisVK toch maar de gyn erbij. De kleine zijn hartslag dipt nogal. Er wordt besloten om de vacuumpomp in te zetten. Ik zie nog een verdovingsspuit voorbij komen (en hoor later dat ik ben ingeknipt). Na een paar keer vastzuigen, meepersen, en trekken wordt onze zoon geboren. Het is dan 12.29. Onze zoon Chris is geboren, 3970 gram en 54 cm.
Hij wordt even op mijn buik gelegd. Al na een paar tellen wordt hij meegenomen naar de onderzoekskamer. Hij is er wel, maar heeft het toch moeilijk gehad. Na wat uitzuigen gaat het al snel beter en wordt hij weer terug gebracht. Er wordt geprobeerd Chris aan te leggen, maar echt happen doet hij niet (vreemd he, als je hoofdpijn van zo'n pomp hebt). Ik krijg te horen dat ik naar de OK moet. Er is wat gescheurd en dat hechten ze liever daar. Om 1 uur ben ik al onderweg. En Chris blijft achter bij _Flash_.
Chris krijgt in die tijd wat bijvoeding en ligt lekker bij de kersverse papa in de armen.
Rond half 4 ben ik weer terug bij _Flash_ en Chris. Ik voel me prima, en er wordt geprobeerd Chris nog eens aan te leggen. Hij hapt nog steeds niet echt. Het wordt afgeschoven op de zware bevalling. Gewoon af en toe proberen, en hopen dat hij het snel door krijgt.
De eerste nacht breng ik door in een 1 persoonskamer en de kleine wordt ook midden in de nacht naar me gebracht voor een voeding (poging tot).
De dag erna wordt ik naar een 3 persoonskamer gebracht. Waar later nog 2 andere moeders bijkomen (met een 5 en een 10 ponder, wat een verschil is dat).
De gyn komt de tweede dag ook even langs. En als hij de woorden "het ligt aan flarden" gebruikt begin ik pas te beseffen dat het meer dan een klein scheurtje is. Ik blijk naast de knip nog een inscheuring te hebben. In de dagen erna komt het wordt totaal ruptuur af en toe voorbij. Pas in de dagen die volgen begin ik het idee te krijgen dat het wel een zware bevalling is geweest, en dat ik niet binnen een paar daagjes weer rondhuppel. Ik zal in ieder geval in het ziekenhuis moeten blijven tot mijn darmen weer hun werk doen. En ik krijg ook vervolgafspraken voor de gyn en later nog fysio.
Gelukkig is Chris van 6 uur 's ochtend tot 11 uur 's avonds bij me. En _Flash_ is er ook bijna hele dagen. Chris wordt nog steeds aangelegd, en krijgt daarnaast bijvoeding, want het borstvoeden is geen groot succes. Het happen wil nog steeds niet goed lukken. Er wordt wat geprobeerd met de verschillende houdingen en een tepelhoedje, maar Chris blijft gewoon niet hangen. Hij krijgt dan bijvoeding met vingervoeden.
Op maandag begint mijn ontlasting op gang te komen. En ik hoop dat ik dinsdagmiddag naar huis mag. Maar op dinsdagochtend begint de verzorging zich meer zorgen te maken over Chris. Zijn gewicht is zo’n 10 % afgenomen. Hij lijkt aan het uitdrogen, en hij ziet geel. Uit de bloedtest blijkt dat het geelzien binnen de grenzen zit. Maar de kinderarts besluit Chris toch op te nemen op de neonatologie, omdat hij nog steeds slecht drinkt.
Ik begin dat ook met kolven, zodat mijn borstvoeding goed op gang komt, en Chris zoveel mogelijk moedermelk binnen krijgt. Op de neo begint hij al snel goed te drinken (uit een flesje) en de 2e dag is zijn gewicht al stabiel.
De 3e ochtend praat ik even met een verpleegster en vertel haar dat ik hoop dat Chris vandaag nog naar huis mag, en anders morgen. 10 minuten later komt ze terug. Ze had een telefoontje gehad en Chris wordt op dat moment naar boven gebracht, maar ze wist niet of hij mee naar huis mocht.
Als Chris boven is, krijg ik van de neo-zuster te horen dat hij naar huis mag, en dat hij helemaal gezond verklaard is.
_Flash_ moet nog even wat dingen regelen voordat we naar huis kunnen. Dus terwijl hij dat regelt wacht ik in het ziekenhuis. Totdat ik om 3 uur naar huis mag. Daar heb ik voor het eerst de hele voeding zelf en alleen gedaan (opwarmen, voeding geven, verschonen).
Om kwart voor 4 zijn we thuis en de kraamzorg komt dan ook net aanfietsen. Die pakt gelijk door en ruimt het huis lekker op. En ze komt in ieder geval de 2 dagen erna ook nog 5,5 uur. De volgende dag komt mijn eigen VK langs en er wordt besloten dat ik nog een dagje extra krijg vanwege mijn fysieke toestand. Later belt ook de kraamzorg nog, dat ik ook nog extra uren krijg. 20 over 3 dagen verdeeld (in plaats van 11).
De VK ziet ook dat de wond wat aan het ontsteken is. Dus ik moet beginnen met biotex badjes. Hopelijk verdwijnt het dan zonder medicijnen. Na een paar dagen is de ontsteking flink geslonken en ik begin inmiddels weer wat mobieler te worden. De kraamzorg in die dagen heeft het huis heerlijk aan kant gemaakt, dus we kunnen zondags starten met een schoon huis en een lege wasmand.
Inmiddels gaat het beter met de wond, de Gyn heeft er nog eens naar gekeken, en is blij dat mijn stoelgang en lopen goed gaat. Al moet ik een blokje lopen nog wel bekopen met een dag een zwaar gevoel in mijn bekken.

Ik kolf nu 2 a 3 keer per dag. En voor de rest krijgt Chris kunstvoeding. Het aanleggen hebben we ook met de Kraam geprobeerd. Maar hij blijft meestal niet hangen. Na 4 keer zuigen laat hij los. Hij heeft ook niet zoveel geduld, dus als er binnen die 4 zuigen niks komt dan gaat hij weer brullen. De fles is voor hem toch een stuk makkelijker. Die blijft wel hangen. Maar af en toe krijgt hij nog wel wat slokjes uit de borst. En soms lukt het ook om langer te blijven drinken. Maar jammer genoeg niet zo vaak, en hij hapt niet helemaal goed aan. Dus als ik hem vaker aan zou leggen, dan gaan mijn tepels teveel pijn doen (denk ik)
Ik wil op de lange termijn proberen om 2 keer per dag te kolven, en het verder aan te blijven vullen met kunstvoeding. Chris lijkt hetzelfde te reageren op de BV als de KV, dus dat zit ook wel goed. En mijn gevoel is helemaal goed bij deze oplossing

Als ik nu terug kijk op de bevalling, dan heb ik er geen negatieve gevoelens bij. Ik weet wel hoe het was, en hoe ik erbij lag, en wat er gebeurde. Maar (heel cliche) de pijn van de weeen kan ik me niet terughalen. Ook de eerste paar dagen waren vrij rot, maar het was het allemaal waard. We hebben er zo'n mooi hummeltje voor terug gekregen!

Deepfreeze je bevalling klinkt best heftig maar fijn dat je er geen negatieve gevoelens bij hebt!
Ik hoop dat je snel helemaal hersteld bent.

Wat grappig dat je zo nuchter bleef toen je met een kletsnatte onderbroek wakker werd!
Sterkte met je herstel, totaalruptuur is heftig. Maar naar ik laatst van je begreep gaat het best goed, toch?
Dankjewel voor je verhaal!

Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?

Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:17 schreef Bass-Miss het volgende:
Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.

Echt kapot??

Jeetje, dat lijkt mij vreselijk!

Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...

'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:24 schreef Moonah het volgende:
Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...

Nee ik weet het, ik moet dit topic gewoon even links laten liggen.... Ik had alleen gehoopt op een klein verhaal van Lishe, vandaar dat ik dus even kwam kijken...

Ik ben weer weg, tot over een maandje of 4.

ach, nuchter dat is mijn ding wel een beetje.. Ben niet zo snel in paniek te krijgen. Maar ik was om 2 uur wel klaarwakker hoor. Heb ook niet meer geslapen daarna.

De totaalruptuur lijkt goed te genezen. Voor zover het nu lijkt is alles nog intact. Natuurlijk nu nog wel pijnlijk, maar de wond is nog steeds aan het genezen.

En ik heb geen idee hoe een ontplofte egel eruit ziet.
Maar om het even goed uit te leggen: je bekkenbodem zijn spieren die samen een soort koffiefilter vormen. Die houden je onderbuikorganen op hun plek (en helpen met bewegen, en allerlei functies down-under). Aan de onderkant zitten er 3 gaatjes in (je blaas, je vagina en de anus). Om die gaatjes zitten kringspieren. Bij een totaalruptuur komt er een scheur tussen de laatste 2 gaatjes (en je perineum en omliggend weefsel). En vaak wordt dat op de OK gehecht, want dan kunnen ze het rustig hechten (onderhuids en bovenhuids) en heb je de minste kans op nare bijverschijnselen. Je kunt je zelf wel voorstellen wat er gebeurd als zo'n scheur in een kringspier niet goed heelt..

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:26 schreef Bass-Miss het volgende:
'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.

Ik heb er ook amper iets van gevoeld. Was al verdoofd voor de knip, dus van de scheur heb ik niet echt iets gevoeld. Wel dat het iets branderig voelde, maar dat is niet abnormaal voor een bevalling.
Op weg naar de OK heb ik ook niks meer gevoeld. Maar daarna met het bed terug naar mijn kamer: die drempeltjes onderweg waren al een beetje gevoelig. En daarna werd het alleen maar erger. En dat ging daarna elke dag weer iets beter..

En dat douchen wil je ook echt wel. Urine prikt best wel op je wond.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:10 schreef Ticootje het volgende:
Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?

Stel je een geschoren doos voor met misschien wat stoppels en dat er dan een hoofdje tegenaandrukt. Voila het beeld van een ontplofte egel is gecreeerd.

Deepfreeze ik kreeg ook nog een soort van bidon mee om mee te spoelen maar ik moest de trap op en af en aangezien ik uitval had was ik zo'n beetje getrouwd met de douche. 3 of 4 keer per dag hihi en op een gegeven moment spoelen de hechtingen eruit en dan denk je letterlijk dat je uit elkaar valt op het eerste gezicht en als je het dan aan de kraamverzorgster zegt krijg je terug o ja hoor dat was ik even vergeten te vertellen. Oke oplosbaar maar ik dacht eerlijk gezegd dat je er dan niets van zou zien (blond ja ik weet het)...

Ik was wel te strak gehecht dus ik kon niet naar het toilet en dat is volgens mij een dag of vijf na de bevalling nog thuis opgelost door de huisarts.

In het ziekenhuis kregen we een grote kartonnen beker mee om te spoelen. Die kon je een beetje samenknijpen zodat je een tuitje kreeg. De eerste dagen ook met een ander ontsmettend goedje. En later met gewoon kraanwater.
Thuis ben ik steeds onder de douche gaan staan. Veel makkelijker en lekkerder dan zo'n beker.
Die hechtingen vind ik ook nog steeds terug. De meeste zitten al wel los. Maar ga er zelf niet aan fruniken. Dus af en toe vind ik een stukje terug. De eerste hechting was hier ook al geknapt bij de ontsteking. De VK dacht ook aan een te strakke hechting. Maar die ontsteking was de schuldige van de pijn

Gwennert,Deepfreeze! klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!

[ Bericht 6% gewijzigd door PM-girl op 11-09-2007 20:52:17 ]

quote:

Op dinsdag 11 september 2007 20:30 schreef PM-girl het volgende:
Gwennert, klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!

gwennert??? whahha ik ben nog bezig met schrijven... op mijn verhaal moet je nog heel even wachten...

heftig deepfreeze.. maar fijn dat je er geen nare gevoelens over de bevalling hebt!

Even rechtstreeks gecopy-paste uit mijn weblog. Geen zin om in te gaan knippen en plakken. Zet het wel even tussen quotes, dan neemt het wat minder ruimte in beslag

quote:

28-aug 23:00u
We gaan naar bed, maar ik heb steeds terugkerende krampen. Liggend zijn normale harde buiken al minder lekker te doen dan verticaal, dus om half twee of zo verkas ik de bank. Want dan duurt het al meer dan 1,5 uur, en dat was ongeveer de limiet van voorgaande krampachtige aangelegenheden.

Onderweg naar de bank krijg ik het enorm koud. Lig te bibberen onder de deken (die we normaal alleen in de winter gebruiken) en Mich brengt me een vestje van een winterpyjama. Langzamerhand kom ik weer op temperatuur. Daarna lekker nestje gebouwd op de bank met kussens, ingepakt in deken, liggend op een dekbedhoes, omdat ik anders misschien aan de bank zou vastplakken (huid op leer en zo). PhysicsRules kwam ernaast liggen op de grond op een slaapzak. De krampen waren erg kort, en niet erg regelmatig, maar het bleef wel terug komen. Volgens Google waren dit voorweeën en zou het nog nachten kunnen duren, maar ik had al zo vaak voorwerk gehad dat ik er niet aan het getwijfeld dat dit door zou zetten. Ik denk dat ik nog wel maximaal 3 kwartier geslapen heb, want ik keek pas om kwart voor vier of zo weer op de klok. Toen duurden de krampen ook langer. PhysicsRules ronkte rustig verder, en ik wilde toch wel weten of dit nou echte (ontsluitings)weeën waren of voorweeën, dus ik ga douchen. Onderweg naar de douche krijg ik het wederom enorm koud, en heb echt superheet gedoucht. Had misschien nog mijn haartjes willen wassen, maar daar was het water te warm voor. Onder de douche gingen de krampen vrolijk verder en werden ook wat sterker. Ontsluitingsweeën dus. Heb mezelf van onder de douche vandaan getrokken en heb PhysicsRules wakker gemaakt. Het is dus echt begonnen. Dit was ongeveer om half vijf of zo. Om vijf uur zijn we de krampen gaan timen en het was iedere keer 40s om de 2 min. Officieel moet je bellen als je 2 uur lang om de vijf minuten een minuut lang weeën hebt, maar dit was zo regelmatig en onder de douche waren ze sterker geworden, dat we om half zes wel durfden te bellen.
Inmiddels zijn darmen bezig zich in hoog tempo te legen. Niet erg prettig.
Na zes uur lang puffen vond ik dat ik wel een stukje chocola had verdiend, maar de weeën zijn kennelijk toch wel zo sterk dat de chocola bijna terug komt. Dus meer dat twee happen heb ik niet gehad.

De verloskundige kwam om 6 uur of zo. Even een wee aangevoeld, ik spande mooi in (of aan), daar was ze tevreden mee. Hartje was netjes, even voelen en we hadden al 3 cm ontsluiting, dus dat was mooi. Ze heeft haar vingers nog niet teruggetrokken of er komt weer een wee. Was echt een briljante timing. Tot nu toe sta ik nog niet heel erg stil bij het feit dat we binnen pak-em-beet 12 uur een echt kind zullen hebben, maar dat zal wel komen. Nadat ze getoucheerd heeft, worden de weeën wel sterker, maar het is allemaal nog prima te doen. PhysicsRules blinkt ook uit in zijn rol als steun en toeverlaat. We hebben afgesproken dat we om 8 uur weer zouden bellen, of eerder als de vliezen zouden breken. We zetten een filmpje op “Look who's talking”. We hebben deze film allebei al zo vaak gezien dat als je daar iedere 2 minuten 40 seconden van mist, dat het helemaal niet erg is, en het doodt de tijd.
Inmiddels zweet ik me wild en ben ik begonnen aan een komkommer voor vocht en een beetje calorieën. Sinds de verloskundige heeft getoucheerd worden de weeën een stuk krachtiger.
We hebben een uurtje tot 8 uur “Look who's talking” gekeken, en toen ben ik gaan douchen. Althans, dat was de planning. PhysicsRules aait me over mijn rug terwijl ik in de badkamer sta, we strompelen naar de toilet en offeren de komkommer aan de porseleinen godin. Dit brengt het totaal aan offerandes in de zwangerschap op 2, vind ik heel netjes. Daarna gedoucht, aangekleed en naar het ziekenhuis. We gingen zo langzaam over de drempels dat we er bijna niet overheen kwamen, maar buik was zo gevoelig dat PhysicsRules niet anders mocht.

We kwamen om half tien aan in het ziekenhuis, alwaar we naar de verloskamers waggelen/scharrelen, halverwege de gang een wee opvangend. Die regelmaat is wel heel prettig, want daar kan je omheen “plannen”. Om vijf voor tien breken de vliezen. Het is werkelijk erwtensoep, een medische indicatie, dus. De baby heeft namelijk in het vruchtwater gepoept en dat kan een teken zijn van stress, en moet hij beter onder controle gehouden worden. Om vijf over tien is de verloskundige gearriveerd en constateert 6 cm ontsluiting. Prima volgens de planning dus. Opeens worden de weeën wel heel erg krachtig en komt er nog persdrang bij ook, terwijl de verloskundige twee minuten (...) ervoor had gezegd dat ik 6 cm had, dus toen zakte me de moed wel in de schoenen, 4 cm persdrang wegzuchten!!!

Vanwege het groene vruchtwater wilden ze de baby extra goed in de gaten houden, want het kan een teken zijn van stress. Dus ze sloten me (ons) aan op zo'n apparaat die de weeën meet en de hartslag van de baby. Alleen het apparaat registreerde (uitdraai op papier) tijdens een wee de hartslag van de baby niet, en dat is juist het belangrijkste moment. Je hoorde het nog wel piepen, maar op papier is het toch wel beter. Dus moesten we naar de overkant van de gang (grotere kamer, meer apparaten, etc.), alwaar er een electrode op het hoofdje van de baby werd gedaan, waarmee ze de hartslag direct konden meten. (Volgens mij was ik in die andere kamer niet ook nog aangesloten op zo'n apparaat.)

We vangen een wee op, inmiddels niet helemaal rustig meer en PhysicsRules moet me echt “helpen” en roept ook dat die schouders laag moeten blijven. Waggel, waggel de gang over, we vangen een wee op hangend aan de deurknop van de douche van de andere verloskamer, waggel waggel naar het bed, weer een wee, deze keer diende PhysicsRules als steun, en op bed klimmen. Vanwege de persdrang moest ik op een andere manier puffen, niet laag ademhalen, maar huf-huf-huf-huf-huuuufffff uitademen. Als er zo'n persdrang deel aankomt, is het niet uitademen, maar een echte oerkreun “HUF”, klonk nergens naar, maar ach.

Na een wee opvangen op het andere bed toucheert de verloskundige van het ziekenhuis, en ze zegt “Ik voel het hoofdje al, je mag gaan persen!” 4 cm ontsluiting erbij in een half uur!!
Persen was even een kunst apart, maar na een paar pogingen had ik het wel door. Een perswee voelde ik nauwelijks, zeker na het geweld wat zich ervoor had afgespeeld, dus het was even wennen. Tussen de weeën door keuvelden de verloskundigen lekker over hun lunch, maar ze hadden wel direct hun aandacht bij mij als er weer een wee kwam. De afleiding was wel prettig. De uitdrijving was niet fijn, zullen we maar zeggen. Toen het hoofdje kwam, riep ik nog naar de mensen “Trek hem er dan gewoon uit!” maar toen bleek dat je pas een paar haartjes kon zien... Aan het eind herstelde de hartslag zich niet na een wee (bleef rond de 60 hangen), dus werd er een knip gezet, en ik persen, de andere mevrouw (verloskundige van het ziekenhuis) beetje aan de onderkant meewerken en “onze verloskundige” duwde op buik en daar was het hoofdje. Daarna moest ik even stoppen met persen (wat ik volgens PhysicsRules braaf gedaan heb, want in mijn beleving kwam hij in een keer), want de navelstreng zat om zijn nekje. Het zat niet strak, dus hij kwam er ook makkelijk vanaf en een wee later was Eli er helemaal. Het eerste wat ik uitbracht was “... (we weten niet meer wat en of ik wat zei), wat hebben we NOU gedaan?!?!”Ahum...
In totaal heeft de uitdrijving een half uur geduurd. En dat terwijl dat bij het eerste kind gemiddeld een uur tot 1,5 uur duurt. Waar die kracht vandaan kwam, ik weet het niet. Maar ik ben een kind van mijn moeder, dus heel vreemd vind ik het niet.

Om de placenta makkelijker te laten komen werd er een prik gezet in mijn been, dus ik lekker miepen over een kleine prik nadat ik een kind op de wereld had gezet. Prioriteiten, he? De placenta kwam niet helemaal meteen, maar wel snel genoeg.

Eli's Apgarscores waren 9 en 10, dus helemaal prima. Omdat ook de navelstreng om zijn nekje zat, hadden ze gedacht dat de pH van zijn bloed wat lager zou zijn, dat betekent dat hij het misschien een beetje benauwd zou hebben gehad. Maar zijn pH was goed hoog, en op basis van de Apgarscore kan je ook niet zeggen dat er haast bij was aan het eind. Al met al dus een goede start.

Het hechten ging verder voorspoedig (met uitzondering van een naald die per ongeluk in mijn been ging...), maar daarna kwam het grote wachten. Er moest namelijk geluncht worden, en als de verpleegkundige zei dat ze over een minuutje terug zou komen, belden we na een half uur toch maar waar ze nou bleef. Uiteindelijk konden we om 3 uur naar huis.

Al met al was het zeker een hele bijzondere ervaring. De bijna instantane overstap van totaal in jezelf gekeerd zijn en wensen dat iedereen zijn kop dicht houdt, want je bent druk bezig, naar weer gezellig babbelen (na een tijdje wat minder gezellig babbelen, maar wel heel goed aanspreekbaar zijn) is erg bijzonder. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het als een positieve ervaring zien. En ja, zodra de wee voorbij is ben je vergeten hoe het voelde. En zodra de baby eruit is geglibberd ben je zodanig van de wereld dat je helemaal niet meer weet hoe je net dat kind eruit hebt gekregen. Heeft Moedertje Natuur toch maar even mooi geregeld.

Enneh, wat ik deed met plassen is voorover buigen. Du met je ellebogen op je knieeen, dan komt de urine niet in de buurt van de wond, maar stroomt aan de voorkant er langs, zeg maar. Heb nergens last van gehad. Ja, behalve die ene keer dat ik gewoon rechtop zat...

[ Bericht 1% gewijzigd door DaviniaHR op 14-09-2007 13:41:57 ]