Bevallingsverhalen deel 6

Mooi verhaal! En... mooie naam Gwen

Hier mijn bevallingsverhaal:

Op donderdagochtend kwam bij ons de verloskundige langs om te kijken of ik gestript kon worden. Gelukkig was dit het geval, ik had 2 cm ontsluiting dus er gebeurde in ieder geval iets daar beneden. Daar had ik eerder zelf mijn twijfels over want ik had eigenlijk nooit voorweeen, geen harde buiken. Eigenlijk gebeurde er voor mijn gevoel bar weinig. Ik werd dus gestript, dat voelde wat onprettig maar niet pijnlijk. Daarna had ik wel een wat 'beurs' gevoel aan de onderkant wat de hele dag wel zou blijven. Eigenlijk probeerde ik mij niet te veel te richten op dat strippen. Het hoeft niet te werken en ik wilde er dus niet vanuit gaan dat dit ook de dag was waarop ik zou bevallen. Sterker nog, de uren streken voorbij en ik kreeg steeds sterker het gevoel dat het 'toch wel niet zou werken'.
's middags rond 2 uur ben ik even op bed gaan liggen tijdens het middagslaapje van Tomas. Ik probeerde een boek te lezen maar kon me niet concentreren. Eigenlijk was ik heel erg bezig met 'of ik al wat voelde' maar nee..nog niks.
Aan het eind van de middag ben ik nog maar eens even onder de douche gaan staan en net terwijl ik onder de douche vandaan kwam voelde ik een wee opkomen, de eerste. Dit was om kwart voor 5. Goh, deze valt nog reuze mee, dacht ik direct...ik riep wel direct mijn man en vroeg of hij mijn ouders ook even kon bellen want we hadden afgesproken dat zij naar ons toe zouden komen om op Tomas te letten tijdens de bevalling. Terwijl hij aan de telefoon is voel ik een 2e wee opkomen...en zodra die eigenlijk weg is de 3e alweer. Aan de ene kant voelde ik een lichte paniek...dit gaat weer erg snel allemaal! Aan de andere kant hielden de weeen niet lang aan en waren ze niet enorm pijnlijk. 5 tot 10 hele minuten na de eerste wee ( ) dus toch maar gebeld met de VK om te vragen of hij langs kon komen. Hij zou rond half 6 langskomen. De weeen werden pijnlijker en moeilijker om op te vangen en kwamen achter elkaar door, dus 5 minuten na het eerste telefoontje met de VK belden we terug. Ik riep tegen m'n man dat hij echt moest vragen of de VK eerder kon komen want half 6 zou ik zo niet redden. Gelukkig zou de verloskundige even wat spullen opruimen en dan komen kijken. Ondertussen stond ik tegen het bed geleund de weeen op te vangen. Lopen ging niet meer en op bed gaan liggen leek me op dat moment echt niet fijn dus ik stond voorover geleund tegen het bed aan. Ik hield me vast aan het idee dat deze bevalling nooit lang kon duren en dat ik dus snel weer van de pijn af zou zijn. Mijn man schipperde heen en weer tussen mij en Tomas, die beneden rustig een dvd zat te kijken, mijn ouders stonden in de file en waren dus later...
Ik was inmiddels toch op bed gekropen om op handen en voeten de weeen op te vangen. En terwijl ik me probeerde te richten op de meest idiote dingen om maar niet op de pijn gericht te blijven (zoals het zweet dat langs mijn neus op bed bed druppelde ) begon mijn lichaam spontaan mee te persen. Weer paniek...persweeen en de verloskundige was er nog niet! Kon het echt zo snel gaan?
Weer de verloskundige gebeld...ben je in de buurt? Ja, hij was om de hoek. M'n man bracht Tomas dus snel naar de overburen, die gelukkig wel even op hem wilden passen. Ondertussen probeerde ik de persweeen te onderdrukken maar er was geen houden aan...m'n lichaam perste op de automatische piloot mee ookal deed ik zelf niets. Ik hoorde dat de VK al binnenkwam terwijl mijn man Tomas wegbracht. Ik ben nog nooit zo blij geweest om die man te zien. De rust zelve...dus terwijl ik daar met persweeen lag vroeg hij naar waar het kraampakket was, waar de hydrofielluiers, het navelklemmetje. Ik wees het aan en was eigenlijk wel blij met een beetje afleiding. Keek toe hoe hij rustig al zijn instrumenten op een rijtje aan het neerleggen was. Ondertussen feliciteerde ik hem nog met zijn verjaardag, want dat was ik 's ochtend bij het strippen helemaal vergeten en ik had me voorgenomen om dat alsnog te doen mocht ik die dag nog bevallen. Mijn man was ook weer terug inmiddels, en kwam op het briljante idee om de kraamzorg ook maar even te bellen . Er zou iemand aankomen. De VK was inmiddels ook klaar dus ik moest op m'n rug draaien zodat hij even kon voelen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Ik 'mocht' persen
M'n man zat naast me op bed en hielp me mijn kin op m'n borst te drukken tijdens het persen. Tijdens het persen braken de vliezen. De verloskundige vertelde mij dat hij een hoofdje zag, met haar erop...en ik riep direct 'haar? dat kan niet!' (Tomas was kaal tijdens de geboorte, en ikzelf ook overigens...was het gewoon niet zo gewend)
Niet veel later stond het hoofdje (auw!) en vroeg de VK of ik ook zelf even wilde voelen. Met een half gebaar heb ik dit nog gedaan ook, zonder echt te beseffen wat ik voelde want alles wat ik wilde was mijn kind eruit werken...en wel nu! Alleen wat liet de volgende perswee voor mijn gevoel lang op zich wachten. Komt er al iets? vroeg de VK...ik zei nog 'volgens mij wel...' want ik wilde gewoon verder met persen. Hij voelde aan m'n buik en zei nuchter 'nou..volgens mij nog niet'. Even later vroeg ik twijfelachtig 'en nu dan wel?' want ik voelde werkelijk niks meer Nee..nog niet....een paar seconden later kwam die wee gelukkig alsnog en mocht ik weer persen en om 17:32 was na 5 persweeen Yara geboren.
Ze werd direct op mijn buik gelegd en ik heb haar daar een hele tijd gehouden en alleen maar liggen genieten Gekeken naar haar donkere haartjes, gevoeld aan de kleine lange vingers en haar gestreeld over haar rug. De rug waarover ik haar terwijl ze in m'n buik had zo vaak over gestreeld had...en nu was ze hier dan 'echt'. En dat alles binnen 45 minuten. Snel, maar ik was toch iets minder in paniek dan bij de bevalling van Tomas. Ik had al rekening gehouden met een snelle bevalling en dit keer mochten we ook gewoon thuis bevallen, dat scheelt een hoop paniek
Gelukkig was ik niet uitgescheurd en kon de VK de meeste van zijn instrumenten weer ongebruikt inpakken (want wat zagen sommige van die dingen er eng uit )

Tearsong, wat een mooi verhaal!! En daarna heerlijk genieten van Yara

Wat een droom om zo snel te mogen bevallen!!

idd een droombevalling

Nou:

Als we de weeen op de zaterdag en het hele gedoe daarom heen vergeten, dan begon mijn bevalling op dinsdagochtend om kwart voor 7 toen ik aan het CTG-apparaat gelegd werd. Om 7:11 werden de vliezen gebroken en een half uur later werd het infuus aangesloten. De weeen kwamen vrij snel op gang en waren eigenlijk vanaf het begin behoorlijk hevig, maar wel goed te doen. Ze kwamen behoorlijk regelmatig en waren daardoor voor mij goed te plannen en dus kostte het me ook beduidelijk minder moeite om ze op te vangen dan op zaterdag. Tenminste, de eerste anderhalf uur. Daarna werd het me echt veel te erg en vroeg ik om informatie over de ruggeprik. Ik wilde nog een keer de voors en tegens horen voordat ik die keuze maakte, maar besloot uiteindelijk het toch te doen omdat ik dit niet nog uren vol zou kunnen houden. Bert mijn moeder laten bellen om te vragen of zij wilde komen en de dokter belde de ruggeprikman. Deze was er in mijn gevoel binnen een kwartier en het was echt een superkerel. Hij heeft me enorm op mijn gemak gesteld en ik heb geen centje pijn gehad, niet tijdens het prikken, maar ook niet achteraf. Bert verliet echter wel snel de kamer toen hij zag wat voor een spuit mijn rug in ging. Toen de ruggeprik eenmaal zat werd de hele bevalling een makkie. Dat klinkt heel raar, maar het was echt zo. Op de CTG zag ik de weeen voorbij schieten maar ik voelde er echt werkelijk helemaal niets van. Op een gegeven moment werd ik getoucheerd en bleek ik al 7 centimeter te hebben en verwachtte de arts dat het niet erg lang meer zou duren. Voor de zekerheid nog even doorgesproken hoe persdrang zou voelen en dat ik dan moest bellen. Niet lang daarna voelde ik ook weer wat weeenactiviteit opkomen. Plotseling kwamen de artsen de kamer binnengelopen, het CTG apparaat had alarm geslagen en de weeenopwekkers werden uitgezet. Na een kleine tien minuten was alles weer in orde en werden ze weer aangezet, maar op een lagere stand. Desondanks werden de weeen die ik voelde steeds heftiger en ik vroeg aan de verpleegster of dit wel goed was en of de ruggeprik misschien op was. Nog een keer nagevraagd hoe persweeen moesten voelen, maar dit was overduidelijk in mijn lies en niet richting mijn anus Volgens de verpleegster kon het te maken hebben met het verplaatsen van de weeen en kwam dit vaker voor. Ik antwoorde laconiek dat dan de ruggeprik vast nog wel wat hoger gezet kon worden om te kijken of dat de pijn weer af zou kunnen nemen. Dat was mogelijk, maar eerst moest er dan gekeken worden hoever de ontsluiting was, omdat bij teveel ontsluiting de ruggeprik er hoe dan ook uitmoest. Prima, laat maar kijken.
Met veel moeite mijn benen omhoog gesjord (wat was ik blij met mijn moeder en Bert die elk een been vasthielden ) en de deken van mijn benen af. Dokter kijkt en begint meteen actie te ondernemen. Ik zie het hoofdje al. Ik zie al haar. De ruggeprik moet nu uit, dit duurt niet lang meer, we gaan binnen 10 minuten persen! Ze liep snel nog even de kamer uit om de kinderarts te waarschuwen en waarschijnlijk ook iemand die bij een vrouw in de kamer naast me bezig was, die stond ook bijna op het punt om te gaan persen. Toen ze terugkwam was het de vraag of ik al meer voelde. Ik voelde de weeen wel "verder naar rechts" trekken, maar nog steeds geen poepneigingen of iets dergelijks. Tja, dan wordt het persen op gevoel. Gelukkig voelde ik de weeen wel aankomen en nadat we doorgesproken hadden hoe ik precies moest persen en zuchten kwam er een wee aan. Binnen een perswee was daar ineens Ruben Waar ik op tv zag dat je drie keer moest persen op een perswee, was dat hier helemaal niet nodig. Na een keer persen moest ik zuchten, maar tegen de tijd dat ik de eerste zucht deed, lag er al een klein mannetje "tussen mijn benen". 14:10 uur. Wonderbaarlijk. Placenta volgde amper vijf minuten later, volledig compleet en vooral klein.
Erg veel kleerscheuren heb ik niet opgelopen, ik heb twee kleine hechtingen gekregen om een klein flapje vast te zetten, maar daar heb ik verder geen last van gehad (tja, was nog verdoofd!), ook niet achteraf. Inmiddels zijn ze eruit.

Kortom: na een heftige zwangerschap een superbevalling.

Tjonge, Troel, nog sneller kan nauwelijks! Goed hoor (en zo mooi om te lezen als je er zelf nog 1 voor de boeg hebt [nou ja, m'n vrouw dan... kon ik maar wat overnemen, he])

leuk al die verhalen hier mijn verhaal maar eens


Om 14:00 uur moesten we voor de controle naar de verlos, oma en Miesje gingen lekker mee, de week ervoor hadden we al afgesproken om een inwendig onderzoek te doen en evt. te strippen, dus hoopte ik dat ze iets konden doen. Eerst de gewone controle en daarna het spannende moment, kijken of ze iets kunnen doen, oma gaat met Miesje even naar de wachtkamer om daar te wachten. Tot onze verbazing blijk ik al gewoon 4 cm ontsluiting te hebben en gaat de verloskundige strippen.
Helemaal blij en opgewonden kom ik terug de wachtkamer in en zeg tegen oma van heb al 4 centimeter!!! in de auto naar huis gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ik bel manlief en vertel hem het goede nieuws en ga wat rommelen om mijn gedachten te verzetten, iets over 15:00 krijg ik de eerste wee en 5 min later alweer een.
Ik ben nog niet overtuigd per slot van rekening gebeurt dit wel vaker de laatste tijd en het is zo vaak gestopt. ik besluit om toch maar manlief te bellen dat hij voor de zekerheid naar huis komt, en hij pakt de trein van 15:30.
Daarna ga ik maar eens lekker in bad en daar blijven de weeën om de 5 min komen zei het iets minder pijnlijk. Als ik uit bad kom komt het in alle hevigheid terug maar durf nog steeds niet te geloven dat dit het echt is. Rond 16:15 ga ik manlief van het station ophalen en in de auto op de terugweg beginnen ze om de 3 min te komen. Als we thuis zijn bel ik de verloskundige dat ik om de 3 min weeën heb en ze komt er meteen aan.
Rond 17:00 uur komt de verloskundige en die constateert dat ik 6 centimeter ontsluiting heb en breekt de vliezen, ik duik onder de douche en krijg een aantal stevige weeën. Ondertussen zet de verloskundige alles klaar en belt de kraamzorg.
Om 17:15 krijg ik een perswee en heb zoiets van dat kan niet, ik had een kwartier geleden pas 6 centimeter, de wee erop weet ik het zeker en meld dat ik pers weeën heb.
Ik kom onder de douche uit en ga op bed liggen en de volgende wee staat het hoofdje al, en om 17:40 word Dennis geboren. Ik krijg een spuit voor de placenta en die komt na 5 min. Om 17:50 arriveert de kraamzorg en word Dennis gewogen en nagekeken, ik mag ondertussen onder begeleiding van manlief lekker douchen, en als we schoon en fris in ons opgemaakte bedje duiken kunnen oma en Michelle, Dennis komen bewonderen. Michelle krijgt een cadeautje en gaat meteen naar beneden om er mee te spelen.
Rond 19:00 word Dennis nog een keer getemperatuurd en blijkt 35,6 te zijn, en word uitgekleed en bij mij gelegd, na en uur zo te liggen blijkt hij nog verder onderkoeld te zijn en belt de kraam de verlos, Dennis gaat bij papa op de borst met 2 kruiken naast hem en word om 21:00 nog een keer getempt en blijkt dan iets warmer te zijn, 35,5 de kraam belt nog een keer met de verloskundige en er word afgesproken dat Dennis om 22:00 36 graden moet zijn anders word hij opgenomen in het ziekenhuis. Dennis krijgt 10 cc flesvoeding om hem op temperatuur te krijgen en om 22:00 blijkt dat hij gelukkig de 36 heeft gehaald en we dus gewoon thuis kunnen blijven.

Hestria, klinkt heel 'relaxed' zo !
daar teken ik voor...kan dat ?

hoe was je eerste bevalling? Ook zo snel?

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 12:48 schreef _lotje_ het volgende:
ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

...

De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

_lotje_, ik had je verhaal even opgezocht omdat je schreef dat je kindje ook met het neusje omhoog geboren was. Wat een heftige bevalling! Ik herken vooral het stukje van dat je het gevoel probeert te vinden om goed te persen. Wanneer het kindje met het neusje omhoog ligt, drukt het hoofdje anders tegen de baarmoeder mond en gaat het persen heel anders dan bij een normale ligging.

Maar super gedaan hoor!

Tearsong! Je ging lekker zo te lezen. En nog even de vk feliciteren met z'n verjaardag, hahaha!
Ging idd lekker snel. Ik mocht ook niet klagen. Volgende keer nóg sneller?;)

Troel, fijn dat je bevalling zo'n prettige stempel zette op het einde van je zwangerschap!

Randa: goed gedaan, hoor!

Hestria: ook netjes zeg

Nou dan mijn verhaal maar... Ik zal nie al teveel Ticoo-drama in het verhaal verwerken. Desalniettemin vond ik de bevalling echt een hel! Ik vond het vreselijk veel pijn doen.

In de nacht van 8 op 9 februari word ik rond een uur of half 2/ 2 uur wakker. Ik heb wat buikpijn, lijkt op menstruatiekramp ietsjes erger, maar goed te doen. Ik hoopte dat het echt weeen waren, ik was tenslotte al 3 dagen overtijd. De krampen lijken inderdaad terug met regelmaat terug te komen.

Ik natuurlijk zwaar zenuwachtig en klaarwakker. Ik ga even naar de woonkamer om te kijken op de klok hoeveel tijd er tussen de weeen zitten. De weeen kwamen om de 4 minuten. Ik wist verder niets te doen, dus ik ging mijn lieve ventje maar wakker maken. Die moest natuurlijk ook even klokken en hij belde het kraambureau.

Om 6 uur kwam de verloskundige, de weeen werden wel wat heftiger, maar ik kon ze toch goed opvangen. Een beetje blijven lopen, aan het bed hangen of in de stoel zitten. Maar absoluut niet liggen, dat vond ik veel pijn doen. De verloskundige voelde 1 a 2 cm ontsluiting. (Ahhhhh) Dat duurde dus nog wel even.

Toen de verloskundige weg was heb ik tot 7 uur de weeen goed kunnen opvangen. Lekker ronddolen in huis, hangend aan een randje in de gang.

De weeen werden alsmaar heftiger en het werden echte rugweeen. Ik kon op een gegeven moment geen houding meer vinden om de weeen op te vangen. Michel belde de verloskundige om nog een keer te komen kijken. We spraken af dat ze om 9 uur zou komen. Dat werd iets later om kwart over 9 was ze er. Ik had toen 4 cm ontsluiting. Maar ondertussen wist ik van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar het ziekenhuis!

We kwamen rond een uur of 11 in het ziekenhuis. Eerst moest ik aan de meter, om te kijken hoe het met de kleine ging. Het leek wel uren te duren. Wetend dat je pijnstilling krijgt, maar niet meteen, dat is echt gemeen! Uiteindelijk kreeg ik een prik en heb ik een zwart gat van ongeveer 2 uur.

Op een gegeven moment voelen de weeen heel anders. Ik krijg een drang om te persen. Heel raar. Het is echt een gevoel dat je niet kan tegenhouden. Ik werd vreselijk bang. Er spookte van alles door mn hoofd. Van gescheurde baarmoeders tot een kindje dat niet past....

Na 45 minuten persen en een flinke schop voor mijn verloskundige was de kleine daar eindelijk. Het persen zelf vond ik echt heel erg. Het voelt alsof je hele onderkant in vuur en vlam staat!

Gelukkig vergeet je een hoop ellende zodra de kleine bij je ligt! Alleen weet ik nog heel goed dat de boel ook nog gehecht moest worden. Lig je daar met je kleine, je onderkant in de gruzelementen en dan moeten ze nog hechten. bah.

Na een tijdje als alle rust weer is wedergekeerd mag ik me wassen. Heerlijk dacht ik. Ik probeerde dus te gaan staan, en ja hoor daar ging ik! Dat werd dus niet douchen. Ik moest even blijven tot alles weer rustig was. Ik werd naar de afdeling gereden. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik die dag nog lekker naar huis kon. Alleen bleef ik maar flauwvallen. Dus ik moest een nachtje blijven.

Uiteindelijk de volgende dag om 10 uur kwam mijn ventje mij halen.

Dat was mijn verhaal (zonder teveel drama waar ik om bekent sta)

Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:02 schreef Grijs het volgende:
Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:52 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

Ik ga niet meer bevallen dus.... Maar ik mis wel een beetje "Ticootje" in je verhaal. Juist hoe je het ervaren hebt.

Doe maar nuchter hoor

ik moest wel beetje lachen om je teleurstelling van de 1-2cm na pas 4uurtjes weeën !!!
(nouja, niet lachen om jou..maar om verschil met hier)
Mijn god! Wat zou ik daar blij mee zijn geweest!
Hier na 20uur pas krap 2cm !

Hoewel er niet zo veel meer te vertellen valt dan ik al gedaan heb ga ik hier misschien vanavond ff zitten voor mijn verhaal

Leuk!
nouja.. ik wil het graag lezen !

Ik vond de "al" drie dagen over tijd anders best wel Ticootje hoor, ik denk dat veel meiden die langer doorliepen dan scharen onder de "pas" drie dagen

Ik vond op de uitgerekende datum bevallen al onder óvertijd lopen' vallen anders hoor

Ennieweej...

Vanaf donderdag heb ik al af en toe last van wat steken 'down under' en is er het een en ander aan het rommelen, maar steeds wanneer ik lekker onder de douche ga staan en naar bed ga..houdt het op. Vrijdag is het 2 dagen voor m`n uitgerekende datum en hoewel je er natuurlijk nooit van uit mag gaan, heb ik dat altijd een beetje als dé datum gezien omdatde oudsten ook alletwee die dag uitkozen om geboren te worden. Ik vind het een beetje jammer als die dag verstrijkt zonder weeen.
Zondag pruttelt te boel al wat harder en voel ik aandat er iets gaat gebeuren..die nacht wordik zo`n beetje elk uur wakker van een lichte wee.
Om 5.30 lijkt het door te gaanzetten..er zit regelmaat in! Elke 5 minuten een wee die wel wat pijnlijk is,maar nog erg goed op te vangen. Ik reken mezelf al rijk en zie mezelf een bevalling in gaan die heerlijk relaxed, minimaal een paar uur duurt met weeen waar ik me op kan voorbereiden.
Na zo 1,5 uur gewacht te hebben worden de weeen niet minder maar nemen ze ook niet af..vriendlief belooft de vk te bellen om polshoogte te komen nemen. Op dat moment staat oudste aan onze slaapkamerdeur..hij heeft in zijn bed geplast..wat een timing Op het moment dat de vk komt, zo rond 8.30 uur, zijn de weeen afgezakt. Ze komen nu om de ruim 10 minuten en doen ook niet zoveel pijn meer Ze gaat weer weg en drukt me op het hart om direct te bellen als het door ging zetten.
Vriendlief hielp oudste en ik bleef in bed liggen, probeerde wat te slapen en wachtte op wat komen ging. Op een gegeven moment ben ik maar uit bed gegaan en ben gaan ontbijten en een beetje rond gaan scharrelen in huis..wist anders ook niet wat ik moest doen.
De hele dag door had ik zo af en toe eens een wee..en hoe langer er tussen zat...hoe meer pijn ze deden. Heel erg ellendig! Rond 16.00 uur was ik het zó zát dat ik zat te janken omdat dat kind er vast deze week helemaal niet meer uit zou komen, toen ik ineens een wee kreeg waar horen en zien me van vergingen. Daarna niets meer..toen had ik het helemaal niet meer.
Ik heb het bad vol laten lopen en liet me er in zakken. In een uur tijd heb ik misschien 5 weeen gehad die allemaal steeds iets meer pijn deden maar nog steeds had ik niet het idee dat het serieus was.
Ik ging uit bad, inbed liggen met vriendlief in de buurt om m`n rug te wrijven en tegendruk te geven bij elke wee. Op m`n linkerzij, met vriendlief achter me hadden we het over het avondeten. De jongens waren ook gewoon thuis en er moest toch iets gegeten gaan worden. Tussendoor had ik steeds een wee..eerst zat er 20 minuten tussen...toen 15..toen 10. Vriendlief zou de aardappels alvast gaan schillen want ik was nog steeds van mening dat dit niks was. Toen binnen 7 minuten volgde er nog een wee..en na 5 minuten weer. Hij mocht nu alleen nog weg om de vk te bellen en die met spoed te laten komen. Ze vroeg nog of het nu wel serieus was, want ze wilde natuurlijk niet 10 keer komen voor Jan Doedel zei ze
Vriendlief moest rap terugkomen om me te wrijven en ik moest alle zeilen bijzetten om de weeen, die inmiddels om de minuut kwamen, op te vangen. Met mijn tanden in een kussen gebeten, en mijn nagels in de arm van mijn vriend verzonken gilde ik het uit dat dat mens op moest schieten omdat het kind er al half uit hing.
Zo`n 15 minuten nadat we haar gebeld hadden kwam de vk binnen en zei toen ze me hoorde schreeuwen dat het toch wel erg serieus klonk en dat had ze niet verwacht..ze stond buiten de kippen nog even te bewonderen
De leerlingverloskundige kwam ook binnen en de dames trokken mij van m`n zij op m`n rug, en op dat moment voelde ik het hoofdje in het kanaal indalen en ikperste wat mee om de pijn te verlichten.
Toen was er een heel klein momentje een pauze en kon ik heel even, 10 seconden, mijzelf hervatten. Bij de volgende wee perste ik eerst het hoofdje er uit, de vk brak het vlies en ik perste meteen door tot eerst de schoudertjes er uit waren en daarna de rest volgde.
De baby werd op mijn buik gelegd en ik hield het vast. Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was. De vk haalde de jongens uit de woonkamer waar ze een spelletje zaten te doen. De mannen keken en zagen dat het een meisje was..een echt meisje..een zusje
Terwijl de placenta geboren werd maakte de oudste overal foto`s van en de jongste kon niet laten me te vermelden dat die placenta wel erg vies is, en stinkt
Het was een beetje een belgische bevalling geloof ik

prachtverhaal maneki! en inderdaad geweldig dat je de jongens er op deze manier bij betrokken hebt! sowieso, dat die gewoon lekker een spelletje zaten te doen. stoer allemaal. en heerlijk dat ze er is natuurlijk, jullie meisje & zusje!

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 22:45 schreef Maneki.Neko het volgende:
Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was.

Geweldig!
Leuk geschreven ook!