Bevallingsverhalen deel 6

TRanen over mijn wangen

Een echt BE-verhaal, stoer! Goed gedaan!!

Sjonge wat een hel van een bevalling. En wat heb je het goed gedaan! Zorg je dat je er goed over praat?!

Wow BE, lang en heftig allemaal. Gelukkig is alles goed nu met jullie

_{Bij Lis hadden ze ook een gemiddeld kindje verwacht maar ze bleek toch zo'n 4700 gram te zijn. Zo zie je maar dat ze helemaal niet zo goed kunnen voorspellen}

Ai, wat moet dat eng zijn, daar alleen liggen en van niks weten.

Wow wat een heftig... En de spanning die je hebt als zo'n kindje even klem zit en dan meteen wordt meegenomen!

offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava

Ja.. heel mooi om te zien dat iedereen zo meeleefd!

BE wat een verhaal! Dat je daar alleen lag dat lijkt me toch wel eng.
Fijn dat het verder goed gaat met Sasha en jou, ondanks de heftige bevalling.

jeetje BE wat n pittig verhaal!!! fijn dat het zo snel zoveel beter met je gaat!
en die rugweeën... die zouden verboden moeten worden idd!!! ik heb zelf niks anders gehad dan rugweeën, vreselijk vermoeiend idd!

Poeh, heftig hoor! Vooral het duwen en trekken op het laatste moment doet me toch wel ontzettend veel, eventjes die enorme paniek dat ze hem er niet uit kregen..

Blij dat het allemaal lijkt mee te vallen met zn armpje, en dat het zo goed met jullie allebei gaat, het is echt een lekker spekkie zo op de foto's

Mooi verhaal Ardenlyn

[ Bericht 62% gewijzigd door Randa_v op 14-01-2008 11:57:01 ]

quote:

Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:

Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.

Nou dat is het inderdaad. Op het moment dat het allemaal zo snel gaat en heftig dan weet je nog niet dat het maar van korte tijd is. Dus er flitsen inderdaad dingen door je hoofd als 'dit is niet normaal...hoe moet ik dit nog uren volhouden? Kunnen we niet alsnog naar het ZH voor een ruggeprik want dit hou ik noooooit vol! En dan raak je in een soort blinde paniek, dat vond ik ook heel angstig. Dus wat dat betreft zit er voor mij een hoop herkenning in het verhaal van Ardenlyn. Je houdt toch niet echt rekening met dat alles zo snel kan gaan.
Mooi opgeschreven Ardenlyn!

quote:

Op maandag 14 januari 2008 12:54 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen

Ja, jij beschrijft het net hoe ik het voelde.
Alleen persweeën, die heb ik niet gehad denk ik.
En wat was het vreemd toen die pijn ineens weg was.

Mooi beschreven Ardenlyn. Wil je zeggen welke vk je had? Of liever niet.

Wow, bevallingsverhalen kan je blijven lezen!
Inderdaad mooi opgeschreven en het was kort maar heel heftig.

quote:

Op dinsdag 15 januari 2008 09:36 schreef Ardenlyn het volgende:
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun! ) maar toch voelt het fijn die herkenning.

Nou ja je komt ongetwijfeld ook nog wel mensen tegen die zich het niet kunnen voorstellen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je aangeeft dat je zo'n snelle bevalling hebt gehad dan zeggen mensen vaak dingen als 'oh dat wil ik ook wel!' 'lekker toch? ben je er snel vanaf!' Terwijl het best een angstige ervaring is en eigenlijk ook niet zo goed is.

BE en Ardelynn wat een verhalen weer.
Die paniek kan ik me ook nog zo goed herinneren (al was het bij mij niet zo snel), Ardelynn, wat een naar gevoel is dat he.

quote:

Op maandag 14 januari 2008 12:56 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.

Dat is precies zoals ik het ook omschreef na de geboorte van Sara Als een kotsreflex naar onderen toe, golvend en je kan het dus echt niet stoppen.

Ardenlyn, jouw verhaal lijkt echt veel op het mijne! Ook heel snel naar 10 cm met echt een knallende weeenstorm, heftig he? Goed joh dat het allemaal goedgegaan is, en de scheurkalende

Donderdag 17 januari 2008, vandaag voel ik me niet zo erg lekker in mijn vel zitten. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en als ik op controle ga op de verloskamers blijkt mijn bloeddruk wel erg hoog. Jammer genoeg heb ik ook net niet de verloskundigen waar ik me lekker op mijn gemak voel,maar er valt weinig aan te doen. De CTG en urine was verder goed maar er wordt toch meteen even bloed geprikt. Aansluitend wordt ik op de poli bij de gyn verwacht. Het huilen staat me nader dan het lachen, heb er weinig zin meer in. Gelukkig is de gyn lekker geruststellend en positief ingesteld en op de echo blijkt alles er mooi uit te zien. Voor de zekerheid wordt ik nog even getoucheerd en ik ga met het bericht naar huis dat het er helemaal klaar voor is en ik inmiddels al 3 cm ontsluiting heb. De volgende dag om 13.00 moet ik terugkomen met het risico dat ik word opgenomen als de bloedruk hoog blijft.
Die middag zet het me niet lekker voelen door en ik wacht tot Magneet thuis is. Tegen de tijd dat hij thuis is en we gegeten hebben verlies ik slijm met bloed, zou het?? Of is het van het toucheren?? Ik wilde lekker gaan ontspannen in bad en eenmaal lekker liggend in bad heb ik een paar krampjes. Heel voorzichtig vertel ik dit aan Magneet. Aangezien het in bad gebeurde zou het wel eens iets kunnen zijn. We regelen maar vast voor de zekerheid een oppas voor Merlijn zodat we hem snel weg kunnen brengen mocht het nodig zijn. We praten die avond nog over ..wat als.. , maar ik neem me voor dat als het maar voorweeën zijn toch maar gewoon te gaan werken, moet eigenlijk een uurtje naar kantoor om de accountant te begeleiden bij de jaarafsluiting.

Vrijdag 18 januari 2008

Die nacht besluit ik voor mijn eigen rust beneden te gaan slapen. Kon ik donderdags niet naar de wc, ik weet niet meer hoe vaak ik die nacht dus moest. Verder bleef het wel wat rommelen maar dan zonder enige regelmaat. Als rond 4.00 de krampjes erger worden vraag ik me toch af of ik moet gaan timen, maar besluit dat het niet handig is om nu al regelmaat te krijgen. Als vrijdag ochtend om 6.30 de weeën ineens om de 7 a 8 minuten komen ga ik wel timen. Om 6.50 bel ik maar even intern naar Magneet om te melden dat hij maar een beetje vaart moet maken met aankleden en Merlijn uit bed halen, want het is volgens mij toch echt begonnen.

We bellen het ziekenhuis en we mogen komen. Als Magneet met Merlijn en tas beneden is kijken we nog even snel wat we allemaal nodig hebben. Boterhammen worden gesmeerd en we zijn klaar om te gaan. Merlijn snapt er niks van en huilt even, maar als ik hem uitleg dat zijn zusje komt helpt hij mee met sjouwen van de tas.
We leveren Merlijn om 7.30 af bij het KDV en terwijl ik zit te wachten tot we weer gaan rijden vang ik nog even een paar weeën op. Als Magneet terugkomt meld ik maar even dat het nu vlugger lijkt te komen. We rijden naar het ziekenhuis en af en toe vraag ik of Magneet in ieder geval de bochten rustiger kan nemen want het schrap zetten is toch wat lastig als ik een wee heb. Bij het ziekenhuis aangekomen blijf ik nog even zitten om de wee op te vangen die ik net heb. Door de draaideuren heen weer even een rustpauze, en bij de verloskamers ook weer even zitten. We kunnen terecht op de verloskamer waar ik ook bevallen ben van Merlijn.

We worden rond 8.00 verwelkomt door de mannelijke verloskundige en een leerling-verloskundige waar ik de dag ervoor al mee kennis heb gemaakt. Er wordt niet gevoeld hoever ik ben maar wel word ik meteen aan de CTG gehangen. We bellen maar naar ons werk dat ze ons vandaag niet hoeven te verwachten.

Liggend op mijn zij van de weeën op, ondertussen mijn roze knuffelbeer fijnknijpend in zijn nek. Af en toe raak ik in paniek en schreeuw ik het uit.

Als om 8.45 wordt gevoeld hoe ver ik eigenlijk ben, blijkt er eigenlijk alleen nog maar een randje te staan, en er wordt 8 cm ontsluiting van gemaakt. Jee, nu al dachten we gelijk. In overleg besluiten we dat de vliezen nog heel gelaten worden, ik wil niet dat ze ze breken omdat ik geen weeënstorm wil. Het enig nadeel is wel dat de druk van de vochtblaas beneden steeds groter wordt en dit eigenlijk ook best naar is. Om 9.25 krijg ik persdrang, maar omdat de leerling-verloskundige even naar een andere bevalling heen moet wacht de vk met het breken van de vliezen. Niet leuk, ondertussen drukt de vochtblaas wel erg op mijn anus en heb ik aardig wat persdrang die ik moet weg puffen. Om 9.30 worden eindelijk de vliezen gebroken en mag ik persen. Op dat moment raak ik even in paniek en ben ik behoorlijk boos omdat het zo een pijn doet en ik me geen houding weet te geven. Dit is ook het moment dat er een roze knuffelbeer door de kamer vliegt. Gelukkig kan ik af en toe ook wel ontspannen en concentreer ik me op het persen met wat ik op de yoga geleerd heb. Elke keer tel ik netjes tot 6 en zo enkele keren totdat de wee weer weg is. Het persen gaat veels te snel en ik moet voor mijn gevoel heel lang alles even weg puffen om beneden de rust te geven. Ondertussen wordt er lekker een warm washandje er tegen aan gehouden. Even later als ik wel weer mag persen wordt het hoofdje geboren dat ik mooi tussen mijn benen zie zitten nog even royaal wat wegpersen en om 9.47 is Gwen geboren. Toch echt een meisje wordt er op mijn buik gelegd.

Ik ben wat ingescheurd en op het moment dat ik wordt gehecht blijkt er wat bloed langs de tampon te sijpelen. Er blijkt een wondje bij de baarmoedermond te zitten. Er word gekeken door de vk, daarna met de eendenbek door de zaalarts en daarna nog een keer door de gyn. Voor de zekerheid lig ik aan het infuus met vocht. Als het blijft bloeden ondanks de ingebrachte tampon dan wordt ik onder narcose gebracht krijg ik te horen. Ondertussen ligt Gwen lekker aan de borst te lurken. Rond 11.00 maken we maar alvast een belronde om de mensen uit onze omgeving in te lichten. Rond 11.30 gaat Gwen pas op de weegschaal, ze weegt 2885 gram en is 47 cm geschat. Ze doet het goed. Om 14.00 als een beetje familie Gwen gezien heeft ga ik naar de afdeling. In eerste instantie voor een 24 uurs opname die later dus een 48 uurs opname wordt door de nog steeds hoge bloeddruk en hoge leverwaardes in het bloed om pre-eclampsie uit te kunnen sluiten en controleren. De bloeding aan de baarmoedermond blijkt te zijn gestopt die zaterdagochtend.
Zondagochtend om 9.30 mag ik eindelijk ondanks de bloeduitslagen en hoge bloeddruk naar huis, het gevaar voor pre-eclampsie is geweken, ze hebben me ook nog een eenpersoonskamer aangeboden voor de rust maar thuis zal ik minder stress hebben, dus wat de gyn betrof mocht ik gewoon naar huis.