6 weken na de bevalling inmiddels...tijd voor mijn verhaal!
Het wachten op de bevalling duurt erg lang...week 39,40 en 41 gaan rustig voorbij.
In week 41 gaan we op controle in het ziekenhuis. De CTG is uitstekend, maar de arts wil ook nog even een echo doen om te controleren of er genoeg vruchtwater is. Ze ziet het niet goed en vraagt de dienstdoende echo-specialist om ook te kijken met een beter echo apparaat. Hierop is te zien dat je in een aangezichtsligging ligt. Je nekje maakt een sterke knik en de stress slaat bij mij toch wel toe!
We spreken af dat over 2 dagen weer een controle is en dat er als de bevalling echt doorzet nog een echo wordt gemaakt om te zien of kindje alsnog goed gaat indalen.
De controle op vrijdag is goed, CTG weer goed en de aangezichtsligging lijkt veranderd in achterhoofdsligging, prima dus. Er wordt een afspraak gemaakt om maandag (42+1) te bevalling te gaan inleiden.
Wat zie ik daar tegenop! Gevoelsmatig lijkt het totaal onmogelijk om nog voor maandag te gaan bevallen...
Maar toch!
Zaterdagmorgen 3.00 word ik wakker van de eerste weeën. Ze duren nog niet zo lang, maar slapen lukt echt niet meer!Vin nog lekker laten slapen. Ze blijven ze om de 10 minuten komen, maar de heftigheid en de duur nemen wel toe. ’s Middags rond 13.00u kan ik het niet echt goed meer opvangen en besluiten we de hond maar vast naar schoonouders te brengen. Als Vin weer thuis is, heb ik hem ook echt hard nodig!
Met de zw.yoga in mijn achterhoofd ben ik steeds maar zoekende naar de houding die voor mij het prettigst zou zijn, maar ik kan er echt geen vinden! Daar kreeg ik af en toe wel een wanhopig gevoel van hoor!
Qua frequentie bleven er steeds zo'n 10min. tussen zitten, wat qua rust wel prettig is... maar me op een gegeven moment ook beetje wanhopig maakt omdat ik me niet kon voorstellen dat het wat deed op die manier!
Tegen 20:00uur toch maar het bad laten vollopen, in de hoop dat ik me daar wat prettiger in voel en dat het de boel wat gaat versnellen...
helaas: weeën blijven weg!
Zou dan echt deze hele zaterdag voor niets zijn ?
Na 30min. hoopvol in bad liggen komt er weer een wee... en wat voor een!
Ik kan hem in bad dus echt totaal niet opvangen en weet niet hoe snel ik er wil uit moet komen als hij eenmaal weg is.
Onderweg van 'in-bad' naar 'uit-bad' komen ze opeens even sneller achter elkaar, vreselijk!
Terug naar bed, op mijn zij en om voedingskussen gekruld..dit gaat nog het best. Ik zak weer terug in het ritme van voor het bad, 's avonds om 23.00 uur zijn ze nog steeds om de 10 minuten, om zo de nacht in te gaan zien we dus echt niet zitten. VK gebeld die er uurtje later was.
Ze zit even op bed, en vraagt zich hardop af of ik niet een blaasontsteking heb?
Daar ging mijn vertrouwen ..
Gelukkig kwam dat terug toen ze bij toucher toch 2 cm ontsluiting inschat!
Wat was ik er blij om dat er toch wat een het gebeuren was !
Achteraf denk ik: na 21uur weeën pas 2cm... dat ik de moed niet opgaf!Zoals afgesproken gaan we naar het ziekenhuis om de ligging te controleren, het ritje in de auto viel me mee!
Ik heb maar 2 weeën op hoeven vangen, wat hangend aan het handvat boven de deur best ging gelukkig.
Even ná middernacht arriveren we op de echokamer. Gynaecoloog maakt echo en ziet dat het hoofdje netjes in lijkt te gaan dalen, maar aangezien ik dan officieel 42 weken ben moeten we blijven.
Mijn gedachten: EN OF IK BLIJF!
De weeën gaan onverminderd door, nu zo'n 5-7min. ertussen maar worden erg pijnlijk en komen steeds in tweeën. De verpleging regelt een kamer voor ons, waar we de ene na de andere verwerken. Rond 1.00u krijg ik een morfine-achtige prik waar ik misschien net een uurtje op wegdoezel.
Toen weer vol aan de bak om de weeën op te vangen en uitkijkend naar tijdstip waarop ik weer prikje zou kunnen krijgen. Toen het na 3uur eenmaal zo ver was, deed die prik niets meer qua pijnstilling...ik merkte alleen enorm bezopen gevoel. Voordeel in ieder geval (denk ik) dat ik genoeg kon ontspannen tussen de weeën door om de ontsluiting te laten vorderen!
Om 6.00u komt de verpleging eens kijken hoe het gaat. Het gaat steeds moeilijker en we worden verplaatst naar de verloskamer. Inmiddels krijg ik niet veel meer mee, pas achteraf door dingen die Vin me kon vertellen is het beeld dat ik heb weer wat compleet.
Ik weet nog wel goed dat ik op een gegeven moment ook rugweeën kreeg en echt niets aan mijn lijf/rug kon hebben.
De elastieken voor ctg-registratie zaten me veel te strak en Vin is vooral bezig geweest met tijdens de weeën die elastieken van mijn rug te houden.
Gevoelsmatig waren we er helemaal alleen en voelde ik me erg verloren. Volgens Vin kwam er netjes elk uur iemand kijken en toucheren...
Om 9.30 blijkt er 8cm ontluiting te zijn, en net als ze de gyn. er bij willen halen om de vliezen te breken gebeurt dit spontaan. Niets geen helder vruchtwater, maar dikke smurrie met oud en vers meconium volgens de hulptroepen.
Vreemd genoeg (en gelukkig ook maar) kon me dat niets schelen en was ik deels opgelucht dat het allemaal richting het einde ging lopen, en werd ik tegelijkertijd erg angstig om die zelfde reden!
Ik heb een tijd persweeën moeten opvangen, geen idee hoe lang eigenlijk
maar dat was echt vreselijk., Weten dat je niet mag meepersen, maar halverwege de wee er toch ècht in mee moeten gaan! Ik weet nog dat ik me heb verbaasd over de oergeluiden die ik daarbij produceerde en het gevloek daarbij.
Om 10.45 komt de verloskundige van het ziekenhuis en een arts in opleiding kijken hoe het gaat. Inmiddels al 9 cm ontsluiting en ik mag gaan persen!
Na een paar keer oefenen begin ik door te krijgen wat de bedoeling is.
Heel apart om te merken hoe alert en helder ik opeens weer was!
De vk leverde een levendig verslag vanaf haar zitplek tussen mijn benen en ik werd daardoor heel effectief aangemoedigd tot persen.
Na 30min. besluit de vk een knip te zetten (achteraf deed ilse het niet zo best meer aan het eind, wat ik gelukkig ook niet mee heb gekregen) en gevoelsmatig nog in dezelfde wee werd ilse geboren!
De verbazing! Opeens een mensje op mijn buik...dat ik voor mijn gevoel nog helemaal niet kende.
Na het wegen/prikken/aankleden van ilse waren we daar opeens met z'n drietjes in de kamer!
Ik herinner me aan de ene kant de vele emoties, de tranen
maar ook de enorme uitputting en daarmee ook soort van anti-climax gevoel omdat we opeens in die rust terecht waren gekomen.
We kregen nog op de verloskamer een beschuitje en daarbij de lunch..
daarna ben ik met een verpleegkundige gaan douchen en kon ik een heerlijk schoon bed in!
Dat voelde zó lekker!
Ik ben met ilse nog één nacht in het ziekenhuis gebleven,
wat niet vervelend was, maar ik kon de dag erna niet wachten tot we naar huis konden!
Misschien wat verwarrend geschreven, qua in verleden en in huidige tijd schrijven.. maargoed.
Achteraf gezien kijk ik gelukkig niet negatief terug op de bevalling.
Ik vind het jammer dat ik me zo veel wanhopig en angstig gevoeld heb, maar ondanks dat ging het gewoon zoals het zo'n beetje hoort te gaan naar mijn idee!
Het herstel achteraf is me niet tegen gevallen, de knip is herstellende (NIET na 5weken weer gaan fietsen
)
en na het slopende bv-verhaal kon ik mijn energie weer in mezelf steken!
Ilse is een ontzettend lief moppie dat er steeds meer bij gaat horen,
hoewel ik ook nog wel momenten heb waarop de naam ilse opeens weer vreemd/nieuw klinkt!
(is dat raar??)
Tja, een erg hevige maar enorme ervaring zo'n bevalling!
[ Bericht 0% gewijzigd door marit1978 op 29-07-2007 13:41:15 ]