ja, ok, om de hele tijdlijn even neer te kwakken hier, is misschien wel makkelijk:
juli 2005: Scott en ik ontmoeten elkaar in NL, waar hij voor een jaar een project op Akzo draait
juni 2006: Ik ga voor 3 maanden met hem mee naar zijn huis in Tennessee, hij heeft vakantie
September 2006: ik ga weer terug naar Nederland, hij gaat naar een project ergens in West-Virginia, Ohio of Arkensas (niet in die volgorde per'se
)
December 2006: Scott zit voor lange tijd in Houston op project, omdat het een lang project is besluit ik om hem gezelschap te houden en die kant op te gaan (14 december in Houston binnengekomen)
Oudjaarsnacht 2006: Scott vraagt me officieel ten huwelijk
10 februari 2006: We trouwen in Vegas, ergens in de afgelegen woestijn, 's avondslaat met onze beste vriend en mijn vader aanwezig (We doen het echt, omg!)
14 februari 2006: Scott weer aan het werk in Houston
Eind februari 2006: Kogel door de kerk, Scott veranderd van baan, en we rijden (!) van Houston naar Milwaukee om een huis te zoeken. Eenmaal gevonden (binnen een week) vliegen we naar Tennessee om daar alles in te pakken. Dan huren we een uhaul bus, gooien we alle spullen erin en rijden (wordt het al saai?
) we op 27 februari naar ons nieuwe huis hier, waar we precies op vrijdag 1 maart aankomen en alles kunnen uitpakken voordat Scott op 5 maart met z'n nieuwe baan begint.
Goed, so far so goed, maar ik ben dus gewoon op een toeristenvisum binnengekomen, dit was niet de bedoeling, dus wat nu? Na veel gezoek op internet, gesproken met een advocaat en alles (mijn terugvlucht stond gepland op 9 maart) hebben wij het volgende papierwerk ingestuurd:
I-485, I-130, I-864, G-325A (voor beiden)
Alle papieren zijn op 20 maart naar het Chicago fieldoffice verzonden.
Op 5 april kreeg ik de oproep voor mijn Biometrics, die op 13 april hebben plaatsgevonden
Naast de oproep voor de biometrics kreeg ik het verzoek om het formulier I-693 en het "supplemental" hiervan in te sturen, ook verzochten ze om mijn geboorteakte. (die ik had opgevraagd in NL en daarom niet met de eerste papierrommel mee kon sturen)
Alles is gelijk ingestuurd en (ik heb de brief nu niet meer!) toen kregen we dus de oproep om naar het interview te komen van 5 juli.
volg je het nog? Het is een gigantisch gevlieg geweest de afgelopen maanden, echt stil hebben we iet gestaan, daarom is dit zo lekker nu. Eindelijk rust en duidelijkheid, nu snap ik waarom mensen zeggen na dit proces te hebben doorlopen dat hun leven eindelijk begint, ook al hebben wij misschien, in veel immigranten hun ogen, de "makkelijke" weg doorlopen.
Bij ons was er altijd de mogelijkheid dat ik zou worden uitgezet, dat de USCIS deze manier niet aanraad weten we, en het risico is heel groot dat je eruit moet.
Vaak duurt deze procedure ook minimaal een jaar, wij hebben gewoon gigantisch veel geluk gehad en het kleine stemmetje in mijn achterhoofd dat de afgelopen maanden vollop heeft lopen draaien "maar misschien wordt ik straks gedeporteerden mag ik 10 jaar Amerika niet in en mag ik niet bij de man zijn met wie ik wil zijn, van wie ik hou en voor wie ik dit allemaal doe" is eindelijk stil. En ik denk, eindelijk, kan ik echt genieten... Ik mag blijven bij de man van wie ik zielsveel hou!