quote:
Op vrijdag 8 juni 2007 09:30 schreef Honky het volgende:Remasters: ik weet dat de albums van de fab four dat nog niet zijn maar hoe zit het met de albums van de solocarrieres? Zijn die wel allen goed gemasterd of doe ik er wijs aan om nog te wachten met kopen ervan?
Samenvatting onderaan!Eerst voor de duidelijkheid, een remix betekend geen house-versie van het originele nummer
. Het betekend dat alle losse sporen opnieuw in de mix zijn gegooid. Gitaar harder, stem duidelijker, drums zachter. Ik noem maar wat. Ik denk niet dat jullie achterlijk zijn, hoor....maar het is anders misschien wat onduidelijk.
Ringo: Ik heb een paar (goede) CD's van hem, waar op staat dat het 'remastered' is. Ik weet helaas geen enkel detail. Wel weet ik dat DCC wat platen van hem geremastered heeft.
Paul: Al zijn solo-platen zijn in (en vanaf) 1987 op CD uitgekomen. Geremastered met de mogelijkheden van toen. In 1993 zijn al zijn platen opnieuw geremasterd en uitgebracht. Niet al te best - noise reduction all over the place, flinke compressie en hele foute EQ -, maar dat is nu eenmaal zo. Ook de bonus-tracks zijn op zijn minst een beetje vreemd op sommige plekken.
(Hey, waarom brengt hij niet alle singles inclusief B-kanten in een grote boxset uit. Dát zal 'de beste plaat ooit' worden
)
Dit (de 1993-remasters) zijn de versies die op dit moment verkocht worden. (En dit zijn ook de versies die op iTunes verkocht worden). Je kunt ze herkennen aan de vreemde witte hoes, met de originele hoes klein in de hoes verwerkt. (Huh? Nou ja,
zie voorbeeld. Klik.) Een echte remix en remaster is tot op heden uitgebleven. *business-oogpunt aan. Maar waarom zou je iets veranderen wat nog prima verkoopt? *business-oogpunt uit.
Dus, het lijkt er niet op dat Paul de komende jaren zijn catalogus opnieuw uitbrengt.
Oh ja, nog een belangrijke noot over McCartney-remasters. Remaster-helden DCC hebben 6 solo-platen van McCartney geweldig geremastered. Op Ebay gaan deze voor honderden dollars over de digitale toonbank. Downloaden dus!!! Redelijk makkelijk te vinden, maar zorg wel dat je de goede hebt
. Het verschil is echt duidelijk merkbaar. Helderder, krachtiger, voller geluid. De platen van DCC zijn:
McCartney I,
Ram,
Band On The Run,
Red Rose Speedway,
Venus And Mars,
Wings At The Speed Of SoundBijna vergeten om te vertellen: van Band On The Run is wél degelijk een
anniversary-versie uitgekomen (25 jaar, dus in 1999) met een complete remaster. Maar oei, die klinkt nog erger dan de 1993-versie. Ze hebben het zelfs voor elkaar gekregen om het intro van 'Band On The Run' af te knippen. En voor de bonus-disc hoef je het ook niet te doen. Daar komt bij dat-ie niet meer te koop is (out-of-print).
Vanzelfsprekend zijn de platen uit de jaren '90 en '00 nog niet geremixed en geremastered uitgebracht
, al zou ik graag een versie van 'Memory Almost Full' willen hebben die niet 'in het rood' gaat
.
George: Een grote pluim voor de remasters van George. Altijd uitgebreide boekjes en soms een extra DVD met goede muziek en unieke beelden. Deze versies zijn dan wel wat duurder, maar er zijn altijd nog de 'uitgeklede' versies voor de normale prijs. Elk jaar, of elke 2 jaar, komt er een George-remaster uit. De meest recente is 'Living In The Material World', eind vorig jaar. Een geweldige remaster. Mooi helder geluid, geen noise reduction... Weer erg goed verzorgd, allemaal. Helaas is er één remaster van George waar ik persoonlijk niet naar kan luisteren, en dat is gelijk zijn beroemdste album: 'All Things Must Pass'. Schel, VEEL TE HARD, veel te veel noise reduction, oooh....die is écht heel slecht. Maar ja, er zit toch niets anders op dan die te kopen, want de package is wel heel erg mooi. Persoonlijk heb ik de CD's in de remaster vervangen door een geweldige needledrop (vinyl naar CD) van Dr. Ebbetts. Dát is de versie om te beluisteren. Helder, scherp en vol. Maar ja, dat is een bootleg....en die laat ik nu even buiten beschouwing. Maar omdat de mensen achter deze plaat er zelf wel van overtuigd zijn dat deze goed geremastered is - en dus een definitie versie is - is er weinig kans dat-ie ineens opnieuw uitkomt.
Ik weet niet album-per-album welke remaster het beste is. Daar ben ik nog mee bezig
. Maar als je een mooie package ziet en de prijs is te doen: kopen!
John:Ook bij John is alles tot in de puntjes verzorgt. Ja, anno 2007 zijn al zijn platen geremixed én geremastered. Er zat een goed plan achter. Elk jaar vanaf 2000 een remaster, en in 2005 de laatste. 4 verjaardagen van belangrijke gebeurtenissen. In 2000 kwam Plastic Ono Band uit, samen met Double Fantasy. POB = 30 jaar. DF = 20 jaar. John was 20 jaar dood, en zou 60 zijn geworden. In 2005 kwamen dus de laatste 2 platen uit. Zijn slechtste plaat (Sometime in NY City) werd volledig overschaduwt door zijn meest onderschatte (en misschien wel beste) plaat 'Walls and Bridges', door ze tegelijkertijd uit te brengen. Perfecte marketing, Yoko. Wederom pluim.
Maar goed, nu over de muziek. De smaken verschillen nog al over de remasters van John. Je kunt zeggen dat ze allemaal heel goed klinken. Maar ik heb zo mijn twijfels over wat creatieve puntjes. Daarvan kan ik veel voorbeelden noemen, maar dat doe ik voor één keer niet. De post wórdt alweer te lang
. Ga er maar van uit dat als John en Phil Spector in 1970 uit een creatief oogpunt hebben bedoeld om stemmen op een bepaalde manier te laten klinken, dat de remix-meneer uit 2000 dat niet moet gaan veranderen... Er zijn ook niet echt alternatieven (de CD-versies uit eind jaren '80 klinken 100 keer slechter), dus je hoort mij niet klagen. Bij elke remaster zit een heel mooi boekje met unieke foto's, en de nodige bonus-tracks.
Album-per-album-overzicht, alleen over de muziek (de verpakking is bij elke remaster gewoon goed):
Plastic Ono Band: Niet de originele mix, een remix uit 2000. Die remix is vaak heel krachtig en helder, maar komt soms ook totaal niet uit de verf. Nogmaals, er is geen alternatief behalve een bootleg van de vinyl-versie. Het ergste is nog dat de plaat één geheel is, en dat dat op de remaster niet zo is. Het wordt passend geopend ('Mother') en passend afgesloten ('My Mummy's Dead). Maar wat klinkt nadat de laatste tonen van het slotnummer wegebben??? "POWERRRR TO THE PEOPLE!!!!", van een jaar later! Verschrikkelijk, echt. Het is alsof na 'A Day In The Life' op Sgt. Pepper ineens keihard 'Lady Madonna' uit je speakers knalt.
Imagine: Niet de originele mix, een remix uit 2000. Geen bonus-tracks. Ook op vinyl uitgebracht. De remix klinkt weer helder en fijn. Nee, ik ga niet zeuren dat op de originele mix de intro-piano op 'Imagine' mooi 'ver weg' met natuurlijke echo klinkt, en dat op de remaster op de piano Noise Reduction en compressie is toegepast, zodat het... Fuck, toch weer gezeurd...!
Some Time In New York City: Niet zijn beste plaat. De live-jam met Frank Zappa is ingekort of helemaal weggehaald? Om het leed een beetje te besparen is de hit 'Happy Xmas' uit diezelfde tijd als bonus-track toegevoegd. Goede remix, dat wel. Sommige nummers zijn alleen geremastered. Grappig dat Yoko's stem op 'Happy Xmas' 10 keer zo hard staat als op een eerdere CD-versie.
Mind Games: Op deze remix is weinig aan te merken, behalve dat de slotzin van 'Meat City' wéér te vroeg is uitgefaded. 'Why are they doing does strange things?'. 3 mooie akoestische bonus-tracks van goede kwaliteit. Top. Wel weer een beetje hetzelfde verhaal als bij POB. Stukken muziek die totaal ander gemixt zijn, waardoor het hele nummer anders klinkt.
Walls and Bridges: Op deze remaster heb ik jarenlang gewacht. Toen het eind 2005 eindelijk zo ver was heb ik 'em hard aangezet en werd overdonderd. Al die mooie geluiden die ineens zo goed te horen zijn. Nee, over deze remix (sommige nummers alleen geremasterd) kan ik geen slecht woord kwijt. Al had die vele Noise Reduction op de remasters niet gehoeven
. De alleen geremasterde versies klinken ook een stuk minder dan de geremixte én geremasterde. MAAR, geweldige geweldige geweldige bonus-track. Studio-versie van 'Nobody Loves You', maar dan alleen John's stem en akoestische gitaar. Wów. Andere bonus-tracks nutteloos. Live-versie van 'Whatever Gets You' met Elton John is in véél betere kwaliteit te horen op een plaat van Elton John.
Rock 'n Roll: Verschrikkelijke remix/remaster. Bonus-tracks zijn wel essentieel. 'Angel Baby', wow.
Double Fantasy: Over het algemeen goed klinkende remaster. Geen remix, het is de originele mix. Klinkt wel erg HARD, maar zo is de master-wereld tegenwoordig
. Bonus-track 'Help Me To Help Myself' is prachtig. Een heel goed-klinkende Lennon-demo van een sterk nummer.
Milk And Honey: De plaat OVERSTUURD gewoon, zo hard is-ie gemastered. Zelfde verhaal als bij 'Double Fantasy'. Akoestische bonus-track 'I'm Stepping Out' is ook de moeite waard.
De compilatie die in 2005 werd uitgebracht (Working Class Hero) is ook geweldig. Ik mis hier en daar wat rock-nummers, maar hey...
Het enige, enige, enige nummer van John solo die niet is geremastered is.... 'Move Over Ms. L'. Daarvoor moet je de versie op een compilatie uit eind jaren '80 hebben... Dus voor John zou ik zeggen: ga voor de remasters! Ik zie ze in een aantal platenzaken zo nu en dan voor de prijs van 8 euro liggen. Maar dat verschilt nog al eens. Maar het is toch jammer dat sommige remixes van John echt totáál anders klinken dan de originele mix, en dat is niet in de positieve vorm. Hoe dan ook, dit is de definitieve versie.
Samenvatting:Ringo =
George = remasters over het algemeen goed verzorgd. Alleen kroon-juweel 'All Things Must Pass' is vernield. Ik geloof dat nog niet alle platen geremastered zijn. Bekendste albums wel. Dus koop die, en wacht op de andere (het kan niet lang meer duren).
Paul = 6 platen DCC of 1993-remasters.
John = ga voor de remasters, er is geen andere weg
.