MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Misschien de allergrootste muzikant van de vorige eeuw, een van de belangrijkste stemmen van de jaren 60, de man die "Masters of War", "I want you", "Like a rolling stone", "All along the watchtower", "Mr. Tambourine Man", "Just Like Woman" en vele andere nummers opnam.
Hij speelde samen met The Band, nog zo'n groep giganten. (Basement Tapes is dan ook een absolute aanrader). Maar The Band is eigenlijk wel een eigen topic waard .
.
(The Band)
The Byrds hadden het ook begrepen. Onder andere het album "Younger than Yesterday" is doorspekt met Dylans nummers, uitgevoerd door The Byrds. Ook fantastisch.
(The Byrds)
(The Byrds)Zijn beste albums zijn, naar mijn mening, Blonde on Blonde en Bringing it all back Home (Subterranean Homesick Blues in Nederland). Maar ook zijn recentere werken, meer in de blues sfeer, zijn leuk. Niet meer de protesten, kritische teksten en de muziek als middel om een boodschap te verspreiden maar vette blues met zware bas.
En nu geen gezeur dat hij niet kan zingen, geen gitaar kan spelen en geen harmonica kan spelen. Veelgehoorde klachten maar het is simpelweg overbodig en onzin. De nummers kloppen, roepen stemmingen op en hebben inhoud. Hoe vaag ook. Er zit iets achter.
Links
http://www.bobdylan.com - Veel info, alle lyrics searchable.
http://bobdylanimages.8k.com/ - Foto's en meer zooi.
Eerste deel:
Bob Dylan Adoratietopic
[ Bericht 3% gewijzigd door MaJo op 09-04-2007 01:45:57 ]
3 - 26 maart Thailand | 5 - 8 juli Dublin
Stond er iemand hier helemaal vooraan? Ik kon de details niet helemaal zien. Wat voor kop had Bob vanavond, nr. 1 of nr. 2?
Zo:quote:Op maandag 9 april 2007 01:41 schreef Luutgaert het volgende:
Stond er iemand hier helemaal vooraan? Ik kon de details niet helemaal zien. Wat voor kop had Bob vanavond, nr. 1 of nr. 2?
[afbeelding]
[afbeelding]
Echte cowboys zijn het.
standaarddrinker
Was inderdaad erg goed, alhoewel ik er geen 60 euro voor over zou hebben denk ik, toch iets te weinig interactie, en het geluid was vaak niet al te best. Maar de legende in levende lijve zien is wel iets dat je moet meemaken natuurlijk. Morgenavond een review op de FP.
Ben jij naar hetzelfde concert geweest als ikquote:Op maandag 9 april 2007 02:05 schreef JelleS het volgende:
Was inderdaad erg goed, alhoewel ik er geen 60 euro voor over zou hebben denk ik, toch iets te weinig interactie, en het geluid was vaak niet al te best. Maar de legende in levende lijve zien is wel iets dat je moet meemaken natuurlijk. Morgenavond een review op de FP.
BOB DYLAN: REMBRANDTESKE GROOTSHEID :: 9-4-2007
Lange tijd ziet het er naar uit dat de eerste Paasshow van BOB DYLAN in de Amsterdamse bierhal (uitverkocht, veel ouderen) een gewoon leuke verrassing is. Waar de oude meester in 2003 in dezelfde locatie nog een star, door rugpijn geteisterd, zielloos optreden gaf, betoont hij zich ditmaal een heel wat geïnspireerder performer. Dat wil zeggen: binnen alle beperkingen van zijn leeftijd en muzikale vaardigheden. Zijn stem is die van een kraai, maar op de een of andere manier klinkt hij vanavond vief.
Dylans band is een routineuze, maar soepele machine. Bassist Tony Garnier, drummer George Recile, violist en steelgitarist Donnie Herron en de gitaristen Stu Kimball (slag) en Denny Freedman (solo) zijn allen gekleed in zwarte pakken, de meesten van hen getooid met idem hoed. Zij kunnen prima uit de voeten met broeierige walsjes, stomende rockabillyblues en stotende of stuiterende honkytonk-rock. Het geluid in de HMH is bovendien geweldig. Je kunt elke gruizeltje op Dylans stembanden horen (en dat zijn er nog al wat), zonder dat de rest van het bandgeluid ook maar aan ook maar enige helderheid inboet.
Toch lijkt het begin, met Cat’s In The Well, It Ain’t Me, Babe en Just Like Tom Thumb’s Blues, een soort opwarmrondje. Dylans hoofd - zonder snor! - gaat verscholen onder een fraaie witte hoed. Hij speelt de elektrische gitaar, met zijn onderlijf in Keith Richards-achtige X-benenstand. Het optreden is in eerste instantie leuk, maar niet gloedvol. Hoogstens stel je verheugd vast dat het dit keer niet tegenvalt. Dat It’s All right Ma (I’m Only Bleeding) vervolgens avontuurlijk en gedurfd wordt uitgevoerd, even later Highway 61 Revisited zelfs vlammend, lijkt een tijdelijke meevaller. Under the Red Sky is een verrassing, Spirit The Water stemmig en sfeervol.
In het langdradige Chimes Of Freedom musiceert Dylan echter vanuit het levensritme van dertig/veertig jaar terug. De felheid en gedrevenheid die nodig zijn om zo’n nummer te laten exploderen bezit hij gewoonweg niet meer. Wat in dit middenstuk van de show ook opvalt is dat zijn oude songs telkens zeker een minuut gevorderd moeten zijn, voor bij het publiek het kwartje valt. Het kost – door de afwijkende, maar niet altijd even smaakvolle arrangementen – gewoon een tijdje voor je classics als Watching The River Flow of Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again ‘oppikt’.
Nieuwe nummers echter (van zijn laatste album Modern Times) zoals Rollin’ And Tumblin’, Spirit On The Water, When The Deal Goes Down en Nettie Moore zijn veel getrouwer aan hun plaatversies dan het oudere materiaal. Ze klinken verdomd goed en verhinderen dat nostalgie vanavond de overhand krijgt.
Dylan zelf heeft dan nog geen woord tot het publiek gericht. Na It’s Alright Ma is hij achter een toetsenbord neergestreken, waar hij met zijn schouders schokt en af en toe een dribbeltje maakt. Het weinige oogcontact dat hij heeft is met zijn drummer, als zij samen het einde van een nummer zoeken. Toch lijkt hij zich bewust van de zaal, waar de enorme liefde en respect voor hem steeds voelbaarder wordt.
Alles komt tot een climax in Like A Rolling Stone. De uitvoering van vanavond krijgt een lading die ik bij een optreden nog nooit heb meegemaakt. Het bekende refrein (How Does It Feel? To Be On Your Own etc.) zou uitnodigen tot meezingen, maar doet het niet. Je wilt wel, maar zoals Dylan het zingt, kan je niet. Hij brengt het met een mond vol schuim en slijm. De verontwaardiging van de jonge man uit het origineel is vervangen door de eeuwige onmacht van de man op leeftijd. Het geeft de song een totaal nieuwe dimensie. Deze vocale implosie (een grom, gereutel, een hoge snik) is van een bizarre schoonheid. Hij slingert er een bijbels, maar ook zinderend ‘no direction home, like a compleet unknown’ achteraan. Rembrandts zelfportretten-als-oude-man krijgen hier een Dylanesk muzikaal equivalent. De tranen springen je in de ogen, zo mooi.
Ach, en dan de toegiften nog: de prachtige oude mannen-geilheid (op Alicia Keyes) in Thunder On The Mountain (‘I've sucked the milk out of a thousand cows’) en een bijna psychedelische vertolking van het al even bijbelse All Along The Watchtower. Hij heeft dan tegen ons gesproken (Ladies And Gentleman, waarna hij zijn band voorstelt), zelfs even gelachen (tijdens een gitaarsolo in Thunder On The Mountain) en vervolgens – na precies twee uur spelen – groet hij ons. Hij staat naast zijn bandleden, kijkt even de zaal in, zoals een kapitein de golven monstert en is dan weg, naar zijn kajuit. Zij die hem morgen, op de tweede Paasdag, mogen aanschouwen zijn gezegend
Lange tijd ziet het er naar uit dat de eerste Paasshow van BOB DYLAN in de Amsterdamse bierhal (uitverkocht, veel ouderen) een gewoon leuke verrassing is. Waar de oude meester in 2003 in dezelfde locatie nog een star, door rugpijn geteisterd, zielloos optreden gaf, betoont hij zich ditmaal een heel wat geïnspireerder performer. Dat wil zeggen: binnen alle beperkingen van zijn leeftijd en muzikale vaardigheden. Zijn stem is die van een kraai, maar op de een of andere manier klinkt hij vanavond vief.
Dylans band is een routineuze, maar soepele machine. Bassist Tony Garnier, drummer George Recile, violist en steelgitarist Donnie Herron en de gitaristen Stu Kimball (slag) en Denny Freedman (solo) zijn allen gekleed in zwarte pakken, de meesten van hen getooid met idem hoed. Zij kunnen prima uit de voeten met broeierige walsjes, stomende rockabillyblues en stotende of stuiterende honkytonk-rock. Het geluid in de HMH is bovendien geweldig. Je kunt elke gruizeltje op Dylans stembanden horen (en dat zijn er nog al wat), zonder dat de rest van het bandgeluid ook maar aan ook maar enige helderheid inboet.
Toch lijkt het begin, met Cat’s In The Well, It Ain’t Me, Babe en Just Like Tom Thumb’s Blues, een soort opwarmrondje. Dylans hoofd - zonder snor! - gaat verscholen onder een fraaie witte hoed. Hij speelt de elektrische gitaar, met zijn onderlijf in Keith Richards-achtige X-benenstand. Het optreden is in eerste instantie leuk, maar niet gloedvol. Hoogstens stel je verheugd vast dat het dit keer niet tegenvalt. Dat It’s All right Ma (I’m Only Bleeding) vervolgens avontuurlijk en gedurfd wordt uitgevoerd, even later Highway 61 Revisited zelfs vlammend, lijkt een tijdelijke meevaller. Under the Red Sky is een verrassing, Spirit The Water stemmig en sfeervol.
In het langdradige Chimes Of Freedom musiceert Dylan echter vanuit het levensritme van dertig/veertig jaar terug. De felheid en gedrevenheid die nodig zijn om zo’n nummer te laten exploderen bezit hij gewoonweg niet meer. Wat in dit middenstuk van de show ook opvalt is dat zijn oude songs telkens zeker een minuut gevorderd moeten zijn, voor bij het publiek het kwartje valt. Het kost – door de afwijkende, maar niet altijd even smaakvolle arrangementen – gewoon een tijdje voor je classics als Watching The River Flow of Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again ‘oppikt’.
Nieuwe nummers echter (van zijn laatste album Modern Times) zoals Rollin’ And Tumblin’, Spirit On The Water, When The Deal Goes Down en Nettie Moore zijn veel getrouwer aan hun plaatversies dan het oudere materiaal. Ze klinken verdomd goed en verhinderen dat nostalgie vanavond de overhand krijgt.
Dylan zelf heeft dan nog geen woord tot het publiek gericht. Na It’s Alright Ma is hij achter een toetsenbord neergestreken, waar hij met zijn schouders schokt en af en toe een dribbeltje maakt. Het weinige oogcontact dat hij heeft is met zijn drummer, als zij samen het einde van een nummer zoeken. Toch lijkt hij zich bewust van de zaal, waar de enorme liefde en respect voor hem steeds voelbaarder wordt.
Alles komt tot een climax in Like A Rolling Stone. De uitvoering van vanavond krijgt een lading die ik bij een optreden nog nooit heb meegemaakt. Het bekende refrein (How Does It Feel? To Be On Your Own etc.) zou uitnodigen tot meezingen, maar doet het niet. Je wilt wel, maar zoals Dylan het zingt, kan je niet. Hij brengt het met een mond vol schuim en slijm. De verontwaardiging van de jonge man uit het origineel is vervangen door de eeuwige onmacht van de man op leeftijd. Het geeft de song een totaal nieuwe dimensie. Deze vocale implosie (een grom, gereutel, een hoge snik) is van een bizarre schoonheid. Hij slingert er een bijbels, maar ook zinderend ‘no direction home, like a compleet unknown’ achteraan. Rembrandts zelfportretten-als-oude-man krijgen hier een Dylanesk muzikaal equivalent. De tranen springen je in de ogen, zo mooi.
Ach, en dan de toegiften nog: de prachtige oude mannen-geilheid (op Alicia Keyes) in Thunder On The Mountain (‘I've sucked the milk out of a thousand cows’) en een bijna psychedelische vertolking van het al even bijbelse All Along The Watchtower. Hij heeft dan tegen ons gesproken (Ladies And Gentleman, waarna hij zijn band voorstelt), zelfs even gelachen (tijdens een gitaarsolo in Thunder On The Mountain) en vervolgens – na precies twee uur spelen – groet hij ons. Hij staat naast zijn bandleden, kijkt even de zaal in, zoals een kapitein de golven monstert en is dan weg, naar zijn kajuit. Zij die hem morgen, op de tweede Paasdag, mogen aanschouwen zijn gezegend
Ben deze keer niet geweest en ik heb er spijt van
Creationists eagerly seek a gap in present-day knowledge or understanding. If an apparent gap is found, it is assumed that God, by default, must fill it
Wat vreemd. Die recensent heeft een heel ander concert gezien dan ik. De band allemaal in zwarte pakken? Dat is gewoon helemaal niet waar. Wat wel grappig was aan de band is dat het allemaal net zulke afwezige types zijn als Bob zelf. Ze zijn bezig met hun muziek zonder op het publiek te letten. Van Bob wisten we dat al, maar de rest bleek ook zo.
Highway 61 was inderdaad heel goed. Net als Like a rolling stone, Rollin' and Tumblin', Spirit on the water, en Chimes of Freedom. Erg tof dat hij ook regelmatig de mondharmonica gebruikt.
Kan ik overigens ook een PM krijgen waar ik moet zoeken naar de opnames van gisteravond? Dat zou tevens mijn eerste PM zijn.
.
Highway 61 was inderdaad heel goed. Net als Like a rolling stone, Rollin' and Tumblin', Spirit on the water, en Chimes of Freedom. Erg tof dat hij ook regelmatig de mondharmonica gebruikt.
Kan ik overigens ook een PM krijgen waar ik moet zoeken naar de opnames van gisteravond? Dat zou tevens mijn eerste PM zijn.
.
Wat een ervaring ik vond het prachtig.. ongelofelijk om hem in levende lijve te zien, ik ben nog steeds in een dylan-waas en vanavond weer... !!
ik vond het prachtig.. ongelofelijk om hem in levende lijve te zien, ik ben nog steeds in een dylan-waas en vanavond weer... !!
Het was mijn eerste keer HMH, maar vergeleken met andere zalen was het af en toe niet al te best, misschien was het helemaal vooraan beter.quote:Op maandag 9 april 2007 09:53 schreef Treinhomo het volgende:
[..]
Ben jij naar hetzelfde concert geweest als ik
Ik ga vanavond ook weer, woei.
Wat was het onwijs gister, nogmaals. Geluid was prachtig! Hij zong ook echt duidelijk. Ik kon horen wat hij zong en de nieuwe nummers van zijn laatste plaat waren ook onwijs.
Wat was het onwijs gister, nogmaals. Geluid was prachtig! Hij zong ook echt duidelijk. Ik kon horen wat hij zong en de nieuwe nummers van zijn laatste plaat waren ook onwijs.
Voorheen Prep2Fight
normaal gesproken kiest men vaak de HMH uit om op te treden omdat het zulk goed geluid heeft voor zo'n grote popzaalquote:Op maandag 9 april 2007 12:08 schreef JelleS het volgende:
[..]
Het was mijn eerste keer HMH, maar vergeleken met andere zalen was het af en toe niet al te best, misschien was het helemaal vooraan beter.
Geluid idd prima, en z'n stem Heerlijk, die heldere intonatie met dat rauwe.. ik had verwacht dat ie veel zou mompelen maar er is geen woord dat ik niet heb verstaan, vooral z'n nieuwe tracks kwamen heel goed uit (nettie moore, prachtig)
Heerlijk, die heldere intonatie met dat rauwe.. ik had verwacht dat ie veel zou mompelen maar er is geen woord dat ik niet heb verstaan, vooral z'n nieuwe tracks kwamen heel goed uit (nettie moore, prachtig)
Idd, maar de band was toch redelijk in zwart gekleed? vond het contrast wel mooi.. Bob weer met die eeuwige "zwarte" (inmiddels grijze) broek met witte streep, en dan die witte hoed.. Ik stond op een metertje of 3 na, vooraan, en het geluid vond ik goed...
Waar komt dit te staan?
heeft er iemand goede foto's gemaakty die ze hier wil posten? ik ben echt niet in de buurt van t podium geweest, vanavond weer proberen.. veel te vol daar voorin
