Lof der Zotheid

oftewel:

Lof der Zotheid
(ook wel: de Dwaasheid Gekroond)

Lof der Zotheid is de lofrede van Vrouwe Zotheid op haar eigen werk in de wereld, geschreven door de van oorsprong Rotterdammer Desiderius Erasmus.
Het is een satire, officieel als brief geschreven aan zijn goede vriend Thomas More, waar hij zijn inspiratie ook vandaan haalt (More->Moria=zotheid)

Hij belicht alledaagse dingen en gebeurtenissen in de maatschappij en beredeneerd de keuzes die mensen maken. Daarmee bewijst hij dat mensen graag dwaas willen zijn, dat mensen niet zonder kunnen, maar ook dat de gevestige waarden en normen niet zonder dwaasheid kunnen, sterker nog, zij bestaan dankzij de dwaasheid van Vrouwe Zotheid.
Het blijft natuurlijk een satire en dus worden ook de, voor die tijd ook al achterhaalde, Griekse goden op de hak genomen, Vrouwe Zotheid maakt dankbaar gebruik van elk idioot aangrijpingspunt en van een klassieke redevoering, de lalia waarbij lichtere retorische regels gelden, om Zotheid tot een kunst en een middelpunt te maken voor alles op en om deze wereld.
Hij belicht ook een aantal bijbelse gebeurtenissen, waarbij bijv. de apostol Paulus zich 'dom' houd bij het altaar 'aan de onbekende God' (er ging immers een tekst van heel andere strekking vooraf aan die 4 woorden).
Op ongeveer tweederde van het boek blijft Erasmus terugvallen op de (katholieke)kerk en haar traditie en eigenlijk verwordt het een beetje tot een afzetten tegen de gevestigde kerkelijke orde.

Uiteraard is het geen 'officieel' werk waarop je kunt bouwen als je bepaalde doelstellingen/theorieen wilt onderbouwen, maar het is wel een zeer interessant boek die je creatief leert kijken naar dingen/mensen en hun doen en laten om je heen.

Wat mij intrigeerde was dat Erasmus vrij eenvoudig verbanden legt die je normaal nooit zou zien, en juist omdat die verbanden zo reeel zijn wordt het boek en de conclusies die eruit getrokken worden, erg interresant, want mi zijn er wel een antal zaken zeer dagelijkse realitiet, en waar er duidelijk sprake is van sarcasme, er zit altijd wel een kern van waarheid in.

Het is een niet al te zwaar boek, humoristich met hier en daar een vlaag sarcasme, met name richting de oude griekse goden.

Enige voorkennis is wel een pre, met name is het handig om Homerus (en met name het boek Odyssee of Ilias, het eerste boek wordt het meest aangehaald) op z'n minst te kennen aangezien hij erg veel wordt gequoot (en bekritiseerd) door Vrouwe Zotheid.